ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ျပန္ေျပာရရင္… ဟုိးေ႐ွးေ႐ွးတုန္းကလုိ႔
ေျပာလုိ႔မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ သိပ္မၾကာေသးခင္ တစ္ရံေရာအခါကလုိ႔ပဲ ေျပာမွျဖစ္မယ္။ ယုံခ်င္လည္းယုံမယ္၊
ဟုတ္ပါ႔မလားလုိ႔ သံသယဝင္သူေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိလိမ္႔မယ္၊ အံ႔ၾသတဲ႔သူေတြလည္း ႐ွိမွာပါပဲ။
ဒီလုိပါပဲ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ မယုံႏုိင္စရာေကာင္းတဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေနၾကတာ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္
ႀကံဳေတြ႔သူ အစစ္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ဘယ္လက္ခံလုိ႔ရလိမ္႔မတုန္း၊ လက္ခံယုံၾကည္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္းေနာ္၊
စကားအေျပာနဲ႔ဆုိရင္ ကၽြန္မက ေပၿပီး နားတစ္ဝက္ပိတ္ထားတုန္း၊ ၾကားေနရတာ ၾကာၿပီပဲ…
ဒီအေၾကာင္း ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ေယာက္်ားေတြကလည္း
ေျပာတယ္၊ မိန္းမေတြကလည္း ေျပာတယ္။ ေယာက္်ားပ်ိဳေတြ ေျပာသလုိ မိန္းမပ်ိဳေတြကလည္း ရပ္ထဲရြာထဲ
ေျပာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မက သူတုိ႔ေျပာတာေတြကုိ ေသခ်ာလုိက္နားေထာင္တာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မဆုိင္မွာ
သြားရင္း၊ လာရင္း၊ စားရင္း၊ ေသာက္ရင္းနဲ႔ ေျပာေျပာေနၾကတာ တစ္ေန႔မဟုတ္သလုိ၊ တစ္ေယာက္မဟုတ္
တစ္ေယာက္ဆုိေတာ႔ အလုိလုိ သိလာတာေပါ႔။ အရင္ကလည္း ရပ္ထဲရြာထဲအေၾကာင္း ဒီလုိပဲသိလာတာေပမယ္႔
ဒီတစ္ခါ အထူးအဆန္းခ်ည္း။
ကၽြန္မက အရက္ကုိ ခြက္ခ်ိန္နဲ႔ေရာင္းတယ္။
အဲဒီလုိေရာင္းေတာ႔ ပုလင္းကလည္း အျမတ္ရ၊ အရည္ေပၚမွာလည္း အျမတ္ရတယ္ေလ။ အရက္သမားေတြကုိ
ေဖာက္သည္မလုပ္ခ်င္ေပမယ႔္ သူတုိ႔ေန႔တုိင္းလာေသာက္လုိ႔ ကုိယ္႔မိသားစု ဝမ္းေရးအဆင္ေျပေနတာဆုိေတာ႔
ေဖာက္သည္ေတြ ျဖစ္ရတာပဲ။ တစ္ဖက္က ကုန္စုံဆုိင္၊ တြဲလ်က္က အသုပ္ဆုိင္ဖြင္႔ထားေတာ႔ မိန္းမအမ်ားစုကေတာ႔
ညာဘက္အသုပ္ဆုိင္၊ ေယာက္်ားအမ်ားစုကေတာ႔ ဘယ္ဘက္က အရက္ဆုိင္၊ အလယ္ ကုန္စုံဆုိင္ကေတာ႔
လူေျဗာက္ေသာက္။ လူအုိ၊ လူႀကီး၊ ကေလး၊ မ်က္မျမင္၊ အက်ိဳး၊ မုဆုိးဖုိ၊ တစ္ခုလပ္၊ ဘုန္းႀကီး၊
မယ္သီလရွင္ အကုန္ပါေပါ႔။
အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မဆုိင္ေလာက္ လူစုံတာ ဘယ္မွာရွိေတာ႔မလဲ။
ဆုိင္မွာလာဝယ္သူအခ်င္းခ်င္းဆုံရင္ ဆန္ဝယ္၊ ဆီဝယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မျပန္ၾကေတာ႔ဘူး။ စကားစတည္းခ်ေတာ႔
တစ္ခါတေလမ်ားဆုိ အိမ္ကလူေတြ လုိက္ေခၚၾကရတယ္ အေမဆန္သြားဝယ္တာ ခုမွ စပါးရိတ္တုန္းလား။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလးလုိလုိ႔ ခ်က္ခ်င္းဝယ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္၊
ေပၚမလာေတာ႔ဘူးဆုိၿပီး တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ရုိက္ခံထိၿပီး ဆူညံသြားတဲ႔အခါလည္း ႐ွိရဲ႕။
ဆုိင္မွာစကားေပါေနလုိ႔ အာလူးအစိတ္သားဝယ္ခုိင္းတာကုိ
ငါးဆယ္သားဝယ္သြားလုိ႔ ဆူခံရသူေတြနဲ႔။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆုိင္ ေရာက္လာတဲ႔ လူေတြအားလုံးလုိလုိ
စကားမ်ားတဲ႔လူေတြခ်ည္းပဲမုိ႕ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔ စကားလက္ဆုံက်ေနတာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခါတေလ ဝယ္သြားၿပီးလုိ႔
ဆုိင္အျပင္ေရာက္ေနၿပီ တံခါးေပါက္နားမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာလုိ႔မဆုံးႏုိင္ဘူး။ ရြာထဲက
ေဒၚစူးနဲ႔ မပူတူးတုိ႔ဆုိ အဆုိးဆုံး၊ ေျပာေနလုိက္ၾကတာမ်ား ၿမိန္ေရရွက္ေရ။ ရပ္ထဲ၊ ရြာထဲ၊
သာေရးနာေရးရွိရင္ ပုိဆုိး။ ဘယ္သာေရးကဘယ္လုိ၊ ဘယ္နာေရးကဘယ္လုိနဲ႔ သူတုိ႔ဆီက ၾကားရတာ
အဲဒီသာေရး၊ နာေရးမွာ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ကန္ထရုိက္ယူထားသလုိမ်ိဳး။ အားလုံး သူတုိ႔ကပဲသိ။
ဟုတ္တာေတြေရာ မဟုတ္တာေတြေရာ။
ညေနငါးနာရီေလာက္ဆုိ အရက္ခ်ိဳးေလးေတြ စီစီ…စီစီ
နဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ အလာတုန္းက ေျခလွမ္းကမွန္မွန္ အျပန္က် ေျခခ်င္းေတြ လိမ္လုိ႔။ အရည္မဝင္ေတာ႔
ေလသံကတစ္မ်ိဳး၊ မွန္လာၿပီဆုိ ၾကားရပါၿပီ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ၊ မၾကားခ်င္ေပမယ္႔လည္း ကၽြန္မထုိင္တဲ႔
ေကာင္တာနဲ႔နီးေနေတာ႔ ၾကားရတာပါပဲ။
ကၽြန္မေကာင္မေလးေတြကေတာ႔ သူတုိ႔ေတြလာရင္
ထုံးစံအတုိင္း ဝက္ေခါက္ေၾကာ္ဟင္းရည္ လုပ္ေပးရတယ္။ ေရေႏြးပူပူထဲ ခ်ဥ္ေစာ္ကားသီးဟင္းရည္ထုပ္
ႏွစ္ရာတန္ေလးကုိ ေဖာက္ထည္႔၊ ဝက္ေခါက္ေၾကာ္ကုိထည္႔၊ ငရုတ္ေကာင္းေလးတစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္
ေပါက္ၿပီးရင္ ရာသီဥတုေအးေအးမွာ အရသာေတြ႔ေစမယ္႔ ဟင္းရည္ပူပူတစ္ခြက္က အရက္သမားတုိ႔အႀကိဳက္။
ဟင္းရည္ပူပူကုိ ရွလြတ္၊ ရွလြတ္နဲ႔ အသံျမည္ေအာင္ေသာက္
အရက္ခြက္ေလးကုိ အရသာခံေမာ႔၊ ေနာက္ၿပီးရင္ သူတုိ႔တစ္ေန႔တာ သိခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းေတြကုိ အရည္ေရာ၊
အဖတ္ေရာစားၿပီး အရည္မရ၊ အဖတ္မရ သူတုိ႔ေျပာတတ္ပါေပတယ္။ တစ္ခါတေလ ေန႔လယ္က ၾကားတဲ႔အေၾကာင္းအရာနဲ႔
ညမွသိရတဲ႔ အေၾကာင္းအရာက တူညီေနတတ္ျပန္တယ္။
မိသားစု စီးပြားေရးေၾကာင္႔သာ လုပ္ေနရေပမယ္႔
တခ်ိဳ႕ကုိ မ်က္စိမွိတ္ေနရတယ္။ သူတုိ႔က လူေလးသုံးေလးေယာက္ စုမိရင္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္စုေျပာေနသလုိ
ေျပာေနၾကတာ။ နဂုိက အာက်ယ္ေတြဆုိေတာ႔ ပုိဆုိးတာေပါ႔။ အိပ္ခ်င္ေနလည္း ဝင္မအိပ္ရဲဘူး။
ဘယ္ေလာက္္မ်ား ဆုိးသလဲဆုိေတာ႔ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္မရဲ႕ ငါးႏွစ္သားကေလးရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ သူတုိ႔ေသာက္ေနတဲ႔ဟာေတြ
တုိက္လုိက္တာ… မူးလုိ႔ အေတာ္ေအာ္ဟစ္လုိက္ရတယ္။ ကေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔၊ ခင္လုိ႔ လုပ္ေပမယ္႔
မျဖစ္သင္႔တဲ႔ ကိစၥမဟုတ္ဘူးမႈတ္လား။ ဒါေပမဲ႔လည္း စိတ္ကအၾကာႀကီး ဆုိးလုိ႔ မရျပန္ဘူး။
ေန႔တုိင္း ပုိက္ဆံလာေပးေနတာ ဆုိေတာ႔ေလ…။
အဲဒီ အရက္ခ်ိဳးေတြက ခြင္႔လႊတ္ရခက္။ စိတ္ဆုိးရခက္။
မ်က္မျမင္ေတြကေတာ႔ ကၽြန္မေဖာက္သည္ အစစ္ေတြျဖစ္လုိ႔
လုံးဝစိတ္ဆုိးလုိ႔ မရတဲ႔ ေဖာက္သည္ေတြပါ။ မ်က္မျမင္ေတြက သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း အေဖာ္လုပ္ၿပီးလာၾကတယ္။
ေကာင္တာထဲမွာ႐ွိတဲ႔ ဖိနပ္ေတြကုိ သူတုိ႔လက္ေတြနဲ႔ ဟုိစမ္းဒီစမ္းနဲ႔ ဝယ္သြားၿပီး ကၽြန္မေကာင္တာထဲစီထည္႔ထားတဲ႔
ဖိနပ္ေတြ ေမွာက္တဲ႔ဟာေမွာက္၊ လွန္တဲ႔ဟာကလွန္နဲ႔ ဖိနပ္ေတြ ဗြက္ထသြားေတာ႔တယ္။ ျပန္စီလုိက္၊
ျပန္ဖြလုိက္နဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ႔ ဆုိင္က ေကာင္မေလးေတြက မစီခ်င္ေတာ႔ဘူး။ မ်က္မျမင္ အမ်ားစုက
ကၽြန္မဆုိင္ကပဲ ဝယ္ၾကတာေလ။
ၾကားေနတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ ေရွ႕ကေျပာခဲ႔တဲ႔ တစ္ရံေရာအခါ
အေၾကာင္းကို ျပန္ဆက္ရရင္ အေတာ္႔ကုိ ထူးဆန္းသား။ ဒီလုိ… အဲဒီ အရက္ေသာက္တဲ႔သူေတြဆီက စတုိင္အတုိင္းေျပာရရင္
သူတုိ႔ေျပာေနတဲ႔ ဇာတ္လမး္ထဲမွာ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေရာက္ေနတဲ႔အတုိင္းပဲ။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္
ပါဝင္ခံစားေနရသလုိ ေျပာေနလုိက္တာမ်ား အျမင္ေတာ္ေတာ္ကပ္စရာအေကာင္းသား။ ဒါေၾကာင္႔ သူတုိ႔ေျပာတာေတြကုိ
မဟုတ္ႏုိင္တာေတြကုိ တြန္းေျပာလုိ႔ စိတ္ေတာင္တုိမိတယ္။ မိန္းမေစ်း ပ်က္ေအာင္ တစ္ဆိတ္ကုိ
တစ္အိတ္လုပ္ေျပာ၊ ဆန္ေစ႔ေလာက္ကုိ ေျမပဲေစ႔ေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာၾကေတာ႔ ကုိယ္ကလည္း မိန္းမဆုိေတာ႔
မိန္းမဘက္က မခံႏုိင္ဘူးေပါ႔။
ေလာကမွာ ခယ္မနဲ႔ ၿငိၾကတဲ႔ဇာတ္လမ္း ဘာထူးဆန္းလုိ႔လဲ။
ကေလးေတြေျပာတဲ႔ ခယ္မဆုိတာလုိက္ပြဲဆုိတဲ႔ စကားေတာင္ ႐ွိေသးတာပဲ။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လုံးကုိ
တစ္အိမ္တည္းမွာ ယူထားတာေတြလည္း ျပည္႔လုိ႔။ ခုဇာတ္လမ္းကေတာ႔ ေယာကၡမနဲ႔ သမက္ ဇာတ္လမ္း။
ဒီအထိကုိ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္တာပဲလုိ႔ ေနာက္ဆုံးအဆင္႔လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရေပမယ္႔ အခုလက္ရွိ
ေယာကၡမႀကီးအသက္က ခုႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ သူ႔သမက္က ရွိလွမွ သုံးဆယ္႔ငါး၊ သုံးဆယ္ေျခာက္ေပါ႔။
အဘြားႀကီးက ခါးကုန္းေနၿပီ၊ ပါးကခ်ိဳင္႔လုိ႔ ဒီကိစၥျဖစ္မွ မျဖစ္သင္႔တာ။ အဘြားႀကီးက သမီးကုိေတာင္
ဂရုမစုိက္ဘဲ သမက္ေလးအေပၚ အၾကင္နာေတြပုိျပေနတာတဲ႔။ သမက္ကေတာင္းလုိက္ရင္ ရွိသမွ် ပုိက္ဆံထုတ္ေပးတယ္။
အဲဒီအတြက္ အဘြားႀကီးစိတ္ႀကိဳက္ ျပဳစုေပးရတယ္။ သမီးျဖစ္သူကလည္း ေအးလြန္းေတာ႔ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္
ေပးေနတဲ႔ပုံပဲတဲ႔။
မနက္ခင္းေစာေစာဆုိ အဘြားႀကီးအရင္ထ၊ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ
ေရေႏြးအုိးတည္နဲ႔ လုပ္စရာရွိတာ ရွာေဖြလုပ္ေနခ်ိန္ဆုိ သမက္ေတာ္က ျခင္ေထာင္ကုိ အသာမ မီးဖုိေခ်ာင္သြားၿပီး
အဘြားႀကီးနဲ႔ တိတ္တိတ္ ၾကဴေတာ႔တာပဲ။ ဒါမ်ိဳးကလည္း တစ္ရက္တည္းမဟုတ္ေတာ႔ သူ႔သမီးမေအးပုိင္ကလည္း
သိၿပီေပါ႔။ ေရတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးရင္လည္း မိန္းမကုိ ရုိးရုိးေရခပ္ေပးေပမယ္႔ အဘြားႀကီးကုိေတာ႔
ေက်ာေပၚကေန ေလာင္းေပးတယ္။ အဘြားႀကီးကလည္း အၿမဲျပင္ျပင္ဆင္ဆင္နဲ႔ ေမႊးေမႊးႀကိဳင္ႀကိဳင္
ေနတတ္တယ္။ သြားတခ်ိဳ႕ မရွိေတာ႔ေပမယ္႔ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကည္႔ရင္ေတာ႔ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္နဲ႔ဆုိ
အေတာ္က်က္သေရရွိတဲ႔ ရုပ္ရည္ရူပါပါ။ သူ႔သမီး ေအးပုိင္ကေတာင္ သူ႔အေမကုိ မမီဘူး။ ခုေတာ႔
အဘြားႀကီးက ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ ကုိယ္႔အိမ္က သမက္နဲ႔ဆုိေတာ႔ ၾကားလုိ႔မွ မယုံႏုိင္စရာပါ။
မေအးပုိင္က အရွက္ႀကီးလုိ႔လား၊ တစ္ဖက္က အေမ၊ တစ္ဖက္က ေယာက္်ားနဲ႔ ၾကားညႇပ္ေနတဲ႔ပုံပဲတဲ႔။
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေျပာေနၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ အဲဒီ သမက္ေနရာက ၾကည္႔ရင္လည္း အံ႔ၾသဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
အဘြားႀကီးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းကုိ မေအးပုိင္ကလည္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ခြင္႔ျပဳထားတာလဲ။ ကုိယ္႔မွာလည္း
သမီးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔။
ဒီလုိနဲ႔ ဒီသတင္းႀကီး ရပ္ထဲရြာထဲ ေမႊးပ်ံ႕လာလုိက္တာ
ဟုိးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ဆုိပါေတာ႔။ မေအးပုိင္ ဆုိင္ကုိ တစ္ခါတေလ ေစ်းဝယ္လာတတ္တယ္။ သူ႔စိတ္ကုိ
လွမ္းၾကည္႔တာ စိတ္ဓာတ္ေတြမ်ား က်ေနမလား။ ဘာမွမသိတာလည္း မျဖစ္ႏုိင္။ မေအဆီက လက္မျဖန္႔ႏုိင္ေတာ႔
ေယာက္်ားကတစ္ဆင္႔ေတာင္းၿပီး ေငြေၾကးကုိ ဆန္ခါနဲ႔ စစ္သုံးစြဲေနရတယ္လုိ႔ ေျပာလားေျပာရဲ႕။
ဒါေပမဲ႔ ဒီဇာတ္လမ္းႀကီးကုိ ဒီလုိပဲ ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီး ရုိက္ၿပီး ၿပီးသြားမွာလား၊ ကၽြန္မအေတြးေတြနဲ႔
ရႈပ္ေထြးလာတယ္။ ခုနက္ အရက္ေသာက္လာတဲ႔ ေပစီတုိ႔ အုပ္စုကုိ မေနႏုိင္လုိ႔ ေမးမိပါတယ္။
သူတုိ႔ကလည္း ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာေနၾကတာကုိး။
"မေလးၾကည္႔ရတာ မယုံတစ္ဝက္၊ ယုံတစ္ဝက္
ျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ေပစိေျပာျပမယ္။ ေပစိမေန႔က ဝါးေတာထဲမွာ အဘြားႀကီးနဲ႔ သူ႔သမက္ ခ်ိန္းေတြ႔တာကုိ
ေတြ႔ခဲ႔တယ္ဗ်ာ။ ညေနေစာင္း ေမွာင္ရီဖ်ိဳးဖ်ေပါ႔ဗ်ာ။ ေပစိမ်က္လုံးက ဒါမ်ိဳးဆုိ သိပ္လ်င္တာ
သိတယ္မဟုတ္လား။ သဲသဲကြဲကြဲ သိခ်င္ျမင္ခ်င္လာတာနဲ႔ တိတ္တိတ္ကေလး ဝါးေတာအနားကပ္ရင္း၊
ကပ္ရင္း ေခ်ာင္းၾကည္႔တာ ဟီး"
"ဟဲ႔… ဘာတုန္း"
"ေဟာ… မေလး သိခ်င္ေနၿပီမဟုတ္လား။ ေပစိလုိပဲ"
"ေအးေပါ႔… နင္က အူယားေအာင္ လာလုပ္ေနတယ္"
"ေျခသံကုိ ဝါး႐ြက္ေျခာက္ေတြေပၚ မနင္းမိေအာင္
ေလွ်ာက္ရင္း သူတုိ႔နဲ႔ သိပ္မကြာတဲ႔ ေနရာအေနအထားမွာ အတိအက် ေနရာယူၿပီး အပီအျပင္ ျမင္ကြင္းကုိယူ"
"အမယ္ေလးဟဲ႔… လုိရင္းကုိ မေရာက္ေတာ႔ဘူး"
"လာမယ္ေလ၊ ေပစိ ခံစားရတဲ႔အတုိင္း ေျပာျပတာ
အသံေတြပါ ၾကားရတာ"
"ဟဲ႔… ဘာသံလဲ"
"ေၾသာ္… စကားသံေပါ႔။ အဘြားႀကီးက တုိးတုိးတုိးတုိးနဲ႔
အပ်ိဳျဖန္းေလးအတုိင္းေျပာေနတာ။ ဟုိေကာင္ကလည္း အီတီတီ ခၽြဲတဲတဲ အသံနဲ႔။ အဘြားႀကီးရဲ႕လက္ကုိ
ဆုပ္ကုိင္ထားတယ္။ အဘြားႀကီးက သြားမွ အကုန္မရွိေတာ႔တာ၊ ရွက္ရယ္ရယ္လည္း သြားၾကားထဲက ေလေတြထြက္ၿပီး
တရွီးရွီးနဲ႔"
"ဟဲ႔… နင္ကလည္း ရယ္စရာႀကီး"
"ဟုတ္ပါတယ္ဆုိမွ၊ ေပစိေတြ႔သမွ် အတြဲေတြထဲမွာ
ဒီအတြဲက စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ေနာက္ၿပီး အဘြားႀကီးရဲ႕ ပါးခ်ိဳင္႔ခ်ိဳင္႔ႀကီးေတြကို
ေက်ာ္စြာက ေမႊးေတာ႔တာပဲဗ်ာ"
"ဟယ္… နင္ျမင္တယ္ေပါ႔"
"ျမင္တာေပါ႔ဗ်ာ။ အဘြားႀကီးပါးႀကီး ပုိပုိခ်ိဳင္႕လာမွာ
ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ အဘြားႀကီးကလည္း လူအုိေစာ္နံမွာစုိးလုိ႔ ရွင္မေတာင္လိမ္းထားတယ္ ထင္ပါ႔"
"ဒါဆုိရင္လည္း ဒီကိစၥႀကီးက တကယ္ေပါ႔ေနာ္"
"ေၾသာ္… က်ားကုိက္ပါတယ္ဆုိမွ အေပါက္ကေလးနဲ႔လား
ေမးေနေသးတယ္။ ေပစိတုိ႔ မညာတတ္ဘူး၊ အပုိေတြလည္း ထည္႔မေျပာတတ္ဘူး။ မေအးပုိင္ႀကီး သနားပါတယ္"
"သူတုိ႔ၾကားမွာေတာ႔ ျပႆနာရွိမွာေပါ႔"
"ေပစိသိတာ တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔မသိဘူး။
မေအးပုိင္က အဘြားႀကီး ေနာက္ေယာက္်ားနဲ႔ ရတာဆုိ"
"ဟုတ္လား ငါမသိပါဘူး"
"သမီးအရင္းေတာင္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေနာ္"
"ငါေတာ႔ အရင္းထင္ပါတယ္"
"အရင္းဆုိရင္ ကုိယ္႔သမီးကုိ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္
လုပ္ပါ႔မလား"
"ေအးဟာ… ဒါေပမဲ႔ ဟုိေကာင္က အၾကံသမားဆုိေတာ႔
သူ႔မွာလည္း အျပစ္ရွိတာပဲ"
ေပစိကေတာ႔ သူျမင္ရာကုိ ေဖာက္သည္ခ်ေနတာ ေသခ်ာတယ္။
ေပစိမျပန္ခင္ ေျပာသြားတာလည္း ၾကည္႔ဦး…
"အဘြားႀကီးနဲ႔ဆုိ ပုိက္ဆံမကုန္ဘဲ ပုိက္ဆံရတယ္ေလဗ်ာ"
တဲ႔
ခက္ေတာ႔ခက္ပါတယ္။ အစက ဒီသတင္းကုိ သိပ္စိတ္မဝင္စားေပမယ္႔
ေနာက္ပုိင္းေတာ႔ နားစုိက္ေထာင္မိတဲ႔အျဖစ္ အေမကလည္း သိေတာ႔…
"ဒီလုိေတြ မသင္႔ေတာ္တာ၊ မျဖစ္သင္႔တာေတြ
ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဝဋ္ေၾကြးေပါ႔ေအ။ အဲဒီ အဘြားႀကီးက အရင္တုန္းက သူမ်ားသားသမီးကုိ မႈိခ်ိဳး၊
မွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာတယ္ေလ။ မ်က္မျမင္ အႏွိပ္သည္ မႏုိင္ကုိဆုိ ရစရာမရွိဘူး ေျပာတာ"
အေမေျပာမွ ဟုတ္ပါရဲ႕။ မႏုိင္က မ်က္စိမျမင္တဲ႔
သူနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တယ္လုိ႔ ကုန္းတုိက္လုိ႔ မႏုိင္အေမက မႏုိင္ကုိ လိမ္႔ေနေအာင္ရုိက္တာ၊
မႏုိင္က အသက္ေလးဆယ္နားနီးမွ မ်က္မျမင္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး ယူမယ္႔အဆင္႔အထိျဖစ္ေတာ႔
အဲဒီအဘြားႀကီးက
ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ။ မႏုိင္က ကုိယ္ဝန္ယူမယ္ဆုိေတာ႔လည္း
မ်က္မျမင္ခ်င္းရၿပီး ကေလးေမြးရင္ အကန္းေလးပဲ ေမြးမွာလုိ႔ အမနာပ ေျပာရဲ႕…
မႏုိင္ မဂၤလာေဆာင္ကုိ ေရွ႕ဆုံးကသြားၿပီး
အတင္းေျပာတာ။
သူတုိ႔ မ်က္မျမင္ခ်င္း ႏွလုံးသားနဲ႔ ေမတၱာစစ္လုိ႔
လက္ထပ္ၿပီး ယူျဖစ္တဲ႔အထိ ျဖစ္သြားတာကုိ မုဒိတာ မပြားေပးႏုိင္ခဲ႔ဘူး။
အားလုံးက မႏုိင္ကုိ စိုးရိမ္ေပမယ္႔ ဖြင္႔ေတာ႔
သိပ္မေျပာခဲ႔ၾကဘူး။
ကေလးဒုကၡကုိ မႏုိင္ ဘယ္လုိခံမလဲ၊ ေစာင္႔ေရွာက္မလဲ၊
ပူပင္ခဲ႔ၾကေပမယ္႔၊ မႏုိင္ကေတာ႔ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ႔ ကေလးယူခဲ႔တယ္။ မႏုိင္ အဲဒီတုန္းက
ေျပာတာကုိ မွတ္မိေသးတယ္…
"က်ဳပ္ရမယ္႔ ကေလးကုိ ခုိင္းစားဖုိ႔
မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာရေအာင္ သင္ေပးမွာပါ။ တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ႔ က်ဳပ္လက္ေလးကုိ ကုိင္ဆြဲေပးမယ္႔
သမီးေလးျဖစ္ရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ က်ဳပ္မွာ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိတယ္။ က်ဳပ္ အႏွိပ္ႏွိပ္ေပးတယ္။ အေၾကာျပင္ေပးတယ္။
ကေလးမရႏုိင္တဲ႔သူေတြကုိ ရေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ သားအိမ္ကုိ ျပင္ေပးတယ္။ သားအိမ္ကုိတည္႔ေပးတယ္။
အေၾကာျပင္ေပးတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ကေလးရသြားၾကတယ္။ က်ဳပ္ ကေလးဖ်က္တဲ႔ အလုပ္ကုိ လုပ္တာမဟုတ္ဘူးေလ၊
ကေလးရေအာင္ လုပ္ေပးတာဆုိေတာ႔ က်ဳပ္ ကေလးရႏုိင္ပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း အဲဒီလုိပဲ ဆုေတာင္းပါတယ္"
မႏုိင္ ဆုေတာင္းျပည္႔ခဲ႔တယ္။ မႏုိင္ ေယာက္်ားကလည္း
မႏုိင္ဆီက အႏွိပ္ပညာ ျပန္သင္ၿပီး ဝင္ေငြပုိရွာတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔ မႏုိင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး
မၾကာမီမွာ ကုိယ္ဝန္ရလာတယ္။ အဲဒီ ကုိယ္ဝန္ကုိ ဖ်က္ခုိင္းတဲ႔သူက ဖ်က္ခုိင္းၾကတယ္။ ဒါကလည္း
မႏုိင္ ဒုကၡေရာက္မွာ စုိးလုိ႔လည္းပါတယ္။
ေပစိက ဒီေန႔ အရက္မေသာက္ဘဲ ကၽြန္မနားလာၿပီး
ရစ္သီ ရစ္သီနဲ႔ ေစ်းဝယ္ကလည္းက်ေနတာမုိ႔ ကၽြန္မ စကားျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး။ ေစ်းဝယ္ရွင္းသြားမွ…
"ဟဲ႔… ေပစိ ဘာယူမလုိ႔လဲ"
"ဘာမွ မယူပါဘူး ေျပာစရာရွိလုိ႔"
"ဘာကိစၥလည္း ပုိက္ဆံေခ်းမလုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"မေလးကလည္း တစ္ခါေလးေခ်းဖူးတာနဲ႔"
"ကဲ… ဘာလဲ ေျပာ"
"မညာေၾကးေနာ္"
"ေအးပါ။ ရစ္ေနျပန္ပါၿပီ"
"မေလး မေန႔က ဝါးေတာထဲကုိ ကုပ္ေခ်ာင္းကုပ္ေခ်ာင္း
ဝင္သြားတယ္ဆုိ"
"ေသနာေလး… နင္႔ကုိ ဘယ္သူေျပာလဲ"
"မဟုတ္ဘူးလား"
"တုိးတုိးေျပာ… အေမၾကားရင္ ဆဲလိမ္႔မယ္"
"ေျပာစမ္းပါ"
"ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက
ျပန္လာတာ။ နင္တုိ႔လုိ ေခ်ာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကုပ္ေခ်ာင္း မလုပ္ပါဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာေတြ ေတြ႔ခဲ႔လဲ"
"ငါ တစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး"
"ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ"
"မေအးပုိင္ေနရာမွာ ဝင္ခံစားမိလုိ႔ပါ"
"ေပစိ ေတြ႔သလုိပဲလား"
"ေအးဟယ္… ငါ႔ျမင္သြားရင္ မေကာင္းဘူးေလ…
ဒါနဲ႔ ျမန္ျမန္ျပန္လာရတာေပါ႔"
"ယုံၿပီလား"
"အင္း… ငါ႔မ်က္စိနဲ႔ ျမင္မွေတာ႔ မယုံခ်င္လည္း
ယုံရေတာ႔တာေပါ႔"
"အဘြားႀကီးက သတၱိေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္"
"ေပစိရယ္ အဲဒါ သတၱိေကာင္းတာလား။ အရွက္၊
သိကၡာမရွိ"
"အသံၾကားေသးလား"
"ဘာသံလဲ"
"ခၽြဲသံေလ"
"ေအးေဟ႔… ဟုိလုိခၽြဲသံေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။
အဘြားႀကီး ခၽြဲဟပ္သံေတာ႔ ၾကားရတယ္။ သြား ေပစိ ထပ္မေမးနဲ႔ေတာ႔။ ငါ႔ကို ဘယ္သူျမင္တာလဲ"
"ျမင္တဲ႔သူက ေျပာလုိ႔ သိတာေပါ႔ဗ်။ ကဲ…ကဲ…သြားၿပီ"
ေပစိထြက္သြားမွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။
မေန႔က အဟုတ္ပါပဲ။ ျဖတ္လမ္းျဖတ္တဲ႔ ဝါးေတာနားက
ျဖတ္လုိက္တာ အဘြားႀကီးနဲ႔ မေအးပုိင္ ေယာက္်ားကုိ ေတြ႔ေတာ႔တာပဲ။ သူတုိ႔ကေတာ႔ မျမင္ဘူးေပါ႔။
တရားထုိင္ရမယ္႔အရြယ္မွာ ၿငိတြယ္ေနတဲ႔ ေဇာအရွိန္ေတြေၾကာင္႔
အဘြားႀကီးေရာ ေက်ာ္စြာပါ မ်က္ႏွာၾကည္႔ရတာ ယခင္လုိ ၾကည္လင္မႈမရွိ။
ကၽြန္မရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း တုန္လာခဲ႔လုိ႔
အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေရခဲေရေအးေအးကုိ ျမန္ျမန္ေသာက္လုိက္ရတယ္။ တစ္ေန႔လုံး သူတုိ႔ဇာတ္လမ္းေတြ
ေရွ႕ဘယ္လုိဆက္ၾကမလဲေပါ႔။ ျပဇာတ္ရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ ကေနရသလုိ ပင္ပန္းေနမွာက မေအးပုိင္လား။
ဘဝမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက္်ားသားအတြက္ ခြင္႔အလႊတ္ႏုိင္ဆုံးသူေတြက မိန္းမေတြပါပဲ။ ဒါကုိ
မငဲ႔ညႇာပဲ ေစာ္ကားရုံတင္မက ရက္စက္လြန္းရာ က်လြန္းမေနဘူးလား။ ခြင္႔လႊတ္သည္းခံတယ္ဆုိတာ
တကယ္ေတာ႔ ကုိယ္႔စိတ္ကုိ ဒဏ္ရာႀကီးႀကီး ရမသြားေအာင္ ေျဖသိမ္႔နည္းတစ္မ်ိဳးပါ။ မိန္းမတုိင္းေတာ႔
မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ တစ္အိမ္တည္းမွာ မ်က္ႏွာျပဝံ႔ေနတဲ႔ လူသုံးေယာက္ရဲ႕စိတ္ကုိ ကၽြန္မကေတာ႔
ဘယ္လုိမွ မမွန္းဆႏုိင္ခဲ႔။
ေဘးမွာ အိပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မသားေလးကုိ တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔
သူ႔အေဖအတုိင္းပဲ။ သူ႔အေဖက သူ႔ကုိယ္ပြားေလး ကၽြန္မကုိ ေပးခဲ႔တယ္ေလ။ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ႔
အေမ႔အေပၚမွာ သူ႔အေမလုိ ဂရုတစုိက္ရွိလွတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သမက္က သားျဖစ္ၿပီး၊
သမီးက ေခၽြးမျဖစ္ေနတာလုိ႔ ေၾကညာတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ စိတ္ဆုိးစရာမရွိပါဘူး။ တကယ္ပဲ ပတ္ဝန္းက်င္ခ်ီးက်ဴးရေအာင္
မိသားစုအေပၚ ေကာင္းခဲ႔တယ္။ ဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ဖက္ေကာင္းရတာဟာ ထီထုိးရတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ထီေပါက္တဲ႔သူ
အလြန္ကံေကာင္းသလုိ မိန္းမေတြအတြက္ ကံေကာင္းဖုိ႔ ခင္ပြန္းေကာင္းရဖုိ႔ အေရးႀကီးဆုံးပဲ။
လင္ဆုိးမယား တဖားဖားေတြ ရပ္ထဲရြာထဲအျပည္႔။
ခင္ပြန္းသည္ဟာ ဇနီးမယား မိသားစုအေပၚ ၾကင္နာတတ္သလုိ တာဝန္ယူသိတတ္မႈလည္းရွိ၊ အရက္ေသစာလည္း
ကင္းတယ္။
ခုလုိ သစၥာမရွိတာထက္.. အသိတရားမရွိျခင္းက
ပုိၿပီး မုိက္မဲလွတယ္။ ကာမဆုိတဲ႔ ပိတ္ေမွာင္ေနတဲ႔ အေမွာင္ကမၻာႀကီးထဲမွာ ပင္႔ကူအိမ္မွာ
အစာမိေနသလုိ ဘယ္သူက အစာျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူက ပင္႔ကူျဖစ္ေနသလဲ။
ကၽြန္မက တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္လမး္တစ္ပုဒ္ကုိ
အျခားသူေတြ ေျပာတာၾကားရတုိင္း ဟုတ္ပါ႔မလား၊ တကယ္လားဆုိတဲ႔ စိတ္ေတြနဲ႔ ဒြိဟျဖစ္ေနတုန္း။
မေန႔က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကအျပန္ ဝါးေတာနားကအျဖတ္
ရိပ္ခနဲဝင္သြားတဲ႔ လက္ထဲမွာလည္း တစ္စုံတစ္ခုကို ကုိင္ထားတဲ႔အဘြားႀကီးကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ႔ ဝါးေတာထဲ ေက်ာ္စြာေရာက္ေနၿပီေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ေသခ်ာေခ်ာင္းၾကည္႔တာ မဟုတ္ေပမယ္႔
ခဏေတာ႔ ျမင္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ၾကည္႔မိပါတယ္။ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ ေက်ာ္စြာ စီးကရက္ေသာက္ေနတာကုိ
ေတြ႔ရတယ္။ ၾကာလုိက္တာဆုိတဲ႔ ညည္းညဴသံကုိ တစ္ခ်က္ ၾကားလုိက္ရတယ္။ အဘြားႀကီးေရာက္လာေတာ႔
ေက်ာ္စြာကုိ ပုိက္ဆံ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေပးလုိက္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ခုေခတ္ခ်စ္သူ
ရည္းစားေတြအတုိင္း…။
ဒီဇာတ္လမ္းက တျဖည္းျဖည္း အက်ယ္အက်ယ္ ျဖစ္ေနေတာ႔
ေပစိကလည္း ဘယ္ကေန ဘယ္လုိသိလာတယ္မသိ။ ေနာက္ဆုိ အဲဒီနားက မျဖတ္ေတာ႔ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ မထင္မွတ္ဘဲ အလွဴအိမ္တစ္ခုမွာ
အဘြားႀကီးနဲ႔ တည္႔တည္႔ႀကီးကုိ သြားဆုံေတာ႔တာပဲ။ ေဘးနားက သူ႔သမီး မေအးပုိင္တစ္ေယာက္လုံး
ပါေနတာကုိ သမက္ပန္းကန္ထဲ ဟင္းတုံးေတြ ခပ္ခပ္ထည္႔ေပးေနလုိက္တာမ်ား ျမင္လုိ႔ေတာင္ မေကာင္းဘူး။
မေအးပုိင္ကေတာ႔ ထုံစံအတုိင္း ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အဘြားႀကီးကသာ သြက္လက္ေနတာ။ ထူးျခားတာတစ္ခုက
သူ႔သမက္ေလးလက္မွာ ေရႊတဝင္းဝင္းျဖစ္ေနသလုိ ဆုိင္ကယ္တစ္စီး ဝယ္ထားတယ္လုိ႔ စကားဝုိင္းမွာ
ထြက္လာတယ္။ မေအးပုိင္ ေယာက္်ားက ဆုိင္ကယ္လုိခ်င္တာ။ မေအးပုိင္က အလုပ္လည္းလုပ္ျဖစ္ေအာင္
ေထာ္လာဂ်ီဝယ္ခ်င္တာ။ ေနာက္ဆုံး သမက္ေတာ္ေလး ေရႊစိတ္ေတာ္ အၿငိဳျငင္မခံႏုိင္လုိ႔ အဘြားႀကီးက
ဆုိင္ကယ္ဝယ္ေပးလုိက္တယ္ဆုိပဲ။ မေအးပုိင္ကေတာ႔ ရြာနားနီးစပ္ေတြမွာ ပစၥည္းေလး၊ ဘာေလး
ပုိ႔ေပးလုပ္ဖုိ႔ သူ႔ေယာက္်ားကုိ စည္းရုံးေနတာ။ ေနာက္ဆုံး အဘြားႀကီးရဲ႕ အလုိလုိက္မႈေတြက
တစ္ဖတ္သတ္ႀကီး ျဖစ္လာေတာ႔ တစ္သက္လုံး ေအးလာသမွ် ေရခဲတုံး မေအးပုိင္ ေပါက္ကြဲေတာ႔တာပဲ။
တနဂၤေႏြသမီး မေအးပုိင္က ဘယ္သူမွ မႏုိးခင္
နံနက္ေဝလီေဝလင္းမွာ ဆုိင္ကယ္ႀကီး တြန္းထုတ္ယူသြားၿပီး ေခ်ာက္ထဲကုိ တြန္းခ်ပစ္လုိက္ေတာ႔တယ္။
ေခ်ာက္ကလည္း ခပ္နက္နက္ဆုိေတာ႔ ဘာမွမျမင္ရဘူး။ ေျခရာ၊ လက္ရာမပ်က္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ႔တယ္။
ဆုိင္ကယ္ရကတည္းက ဖင္မီးခုိးထြက္ေအာင္ စီးေနတဲ႔ သူ႔ေယာက္်ားကုိလည္း ေတာ္ေတာ္အျမင္ကတ္ေနပုံရတယ္။
ထုံးစံအတုိင္း ႏုိးလာေတာ႔ ဆုိင္ကယ္လည္းမေတြ႔ေရာ
ျပႆနာရွာေတာ႔တာေပါ႔။ မေအးပုိင္ကလည္း မသိဘူးဆုိၿပီး မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ရုပ္။ အဘြားႀကီးကလည္း
အပူမီး တုိက္ထားရသလုိေပါ႔။ သမက္ကုိ ေၾကးႀကီးႀကီး ဝယ္ေပးထားတဲ႔ ဆုိင္ကယ္ေပ်ာက္ၿပီဆုိေတာ႔
ရွာၾကေဖြၾကေပမယ္႔ မေတြ႔ဘူး။ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ႔ ဆုိင္ကယ္ဝယ္တာကုိ မေက်နပ္တဲ႔
မေအးပုိင္ကုိ မီးကုန္ ယမ္းကုန္ စြပ္စြဲေတာ႔တယ္။
ဒီတင္မွာ မေအးပုိင္ရဲ႕ ေဒါသမီးေတြ ေတာမီးေလာင္သလုိ
တဝုန္းဝုန္းေလာင္ေတာ႔တယ္။ အရွက္နဲ႔ သိကၡာကို က်မွာစုိးလုိ႔ ေအာင္႔အည္းေနခဲ႔သမွ် ငရဲရလည္း
ခံရေတာ႔မယ္ဆုိၿပီး မေအးပုိင္ ေၾကြးေၾကာ္လုိက္တယ္။
ဆုိင္ကယ္ဝယ္ေပးလုိ႔မွ စိတ္တုိတဲ႔အခံက အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း၊
ဝါးေတာဇာတ္လမ္းကုိ မေအးပုိင္ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႔သြားတယ္လုိ႔ ေပစိက ကၽြန္မကုိ ေဖာက္သည္ခ်တယ္။
မေအးပုိင္က ဝါးေတာထဲ အရင္ေရာက္ႏွင္႔ေနတဲ႔သူ။ ေပစိက မေအးပုိင္ကုိ ဝါးေတာအစပ္မွာ ျမင္ရေတာ႔
ကုပ္ေနရတာေပါ႔။ မေအးပုိင္က နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ဆုိေတာ႔ နတ္ပူးသလုိ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။
လက္ေတြဆုိတာကလည္း ဆုပ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္တဲ႔။ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ႔ မေအးပုိင္က
တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ အနားမွာ႐ွိတဲ႔ ခပ္ရွည္ရွည္ဝါးတုတ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ၿပီး အသံကုန္ေအာ္ၿပီး၊
သူ႔ ေယာက္်ားကုိ ေျပးသြားၿပီး ရုိက္ေတာ႔တာပဲ။ သူ႔အေမကုိရုိက္ရင္ ငရဲႀကီးမွာစုိးလုိ႔
မရုိက္ဘူး။ ဝါးေတာထဲမွာ ေမွာင္ကလည္းေမွာင္လာနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ အငိုက္မိသြားေတာ႔ မေအးပုိင္
ေယာက္်ား ေက်ာ္စြာ အရုိက္ခံရၿပီး ေခါင္းကြဲသြားတယ္။ သူ႔အေမကုိလည္း ဝါးေတာထဲက်မွ စိတ္ရွိ၊
လက္ရွိ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ႔တယ္။ ေပစိက ၾကည္႔ေနတာ အသက္ေတာင္ မ႐ွဴရဲဘူးတဲ႔။
မေအးပုိင္ကလည္း ဆုိင္ကယ္လည္း သူေခ်ာက္ထဲ
တြန္းခ်ပစ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ ဒီလုိသာဆုိရင္ မၾကာခင္မွာလည္း အိမ္ကုိ မီး႐ွိဳ႕ပစ္မယ္႔အေၾကာင္းေတြေျပာတယ္။
အဘြားႀကီးကုိ မေအးပုိင္က ေနာက္ဆုံးတစ္ခြန္းပဲ ေျပာတယ္။
"႐ွင္က ကၽြန္မကုိ ေမြးထားတဲ႔ အေမအရင္းမွ
မဟုတ္တာကုိး။ ခုလုိ လုပ္ရက္မွာေပါ႔"
လုိ႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အဘြားႀကီးေရာ၊
ေက်ာ္စြာေရာ ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ဘူးတဲ႔။ ေနာက္ေန႔ ေခါင္းမွာ ပတ္တီးႀကီးနဲ႔ ေက်ာ္စြာက
အိမ္အေပၚထပ္က လိမ္႔က်လုိ႔လုိ႔ေျပာၿပီး၊ ဆုိင္ကယ္ကုိေတာ႔ ျပန္ေရာင္းလုိက္ၿပီလုိ႔ သတင္းလႊင္႔တယ္။
တကယ္ေတာ႔ မေအးပုိင္ဟာ အဘြားႀကီး သမီးရင္း မဟုတ္ဘူးကုိး။ ကၽြန္မတုိ႔က ေနာက္မွ ေျပာင္းလာတာဆုိေတာ႔ သူတို႔အေၾကာင္းကုိ
ဘယ္သူကမွ တိတိက်က်မသိ။
အဘြားႀကီးၾကည္႔ရတာ ဒီေနာက္ပုိင္း အရင္လုိ
ေထာင္ေထာင္ၾကြားၾကြား သိပ္မေတြ႔ရသလုိဘဲ၊ အိမ္တြင္းပုန္းေနတာ မ်ားေနတယ္။ မေအးပုိင္က
အရင္ကလုိ ရပ္ထဲ၊ ရြာထဲ သြားလာေနၿမဲ ဘာမွ ေျပာင္းလဲပုံမေပၚနဲ႔။
ဒီေနာက္ပုိင္း ဝါးေတာက ဇာတ္လမ္းကလည္း မ်ားမ်ားလာလုိ႔၊
အရင္ဝယ္ထားတဲ႔သူက သူ႔ေျမကြက္ကုိ ျပန္ေရာင္းလုိက္တယ္။ ခုဆုိရင္ ဝါးေတာေနရာႀကီးက အရင္လုိ
အုံ႔အုံ႔ဆုိင္းဆုိင္းႀကီး မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ အေဆာက္အအုံေဆာက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၿပီ။ ပန္းရန္ေတြေတာင္
ဝင္ေနၿပီ။
ဒီလုိနဲ႔ အရက္လာေသာက္တဲ႔ ေပစိ ေခါင္းေဆာင္တဲ႔
ကာလသားမ်ားက တစ္ရံေရာအခါက ဇာတ္လမ္းႀကီး ၿပီးဆုံးသြားၿပီလားလုိ႔ သုံးသပ္ၾကတယ္။
မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ ဇာတ္လုိက္ေက်ာ္ ေပစိကေတာ႔
ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ေတြၾကာၾကာ၊ ဝါးေတာထဲက သူေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ တစ္ရံေရာအခါက ဇာတ္လမ္းကုိ ေဖာက္သည္ခ်လုိ႔ကုိ
မၿပီးဆုံးႏုိင္ေတာ႔ဘူး။
* * *
ေခ်ာအိမာန္ (မႏၱေလး)
အမွတ္ ၃၃၄၊ ေအာက္တုိဘာလ၊
၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္
မေဟသီ ႐ုပ္စုံမဂၢဇင္း
လုပ္ငန္းမ်ားတြင္
လက္ခြဲ ဆပ္ကန္ထ႐ိုက္တာမ်ား အျဖစ္ ေဆာင္ ရြက္ေန ၾကေသာ အေသးစား
တိုင္းရင္းသား လုပ္ငန္းရွင္ ဆယ္ဦးသည္ အဓိက ကန္ထ႐ိုက္ရရွိထားသည့္
ေအးရွားေဝါလ္ ကုမၸဏီ ႏွင့္ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ရျခင္းေၾကာင့္ အဆင္မေျပ
မႈမ်ားကို ႀကံဳေတြ႕ေနရျခင္းအား လြန္ခဲ့ေသာ အဂၤါေန႕က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
စီးတီးေဟာ္တယ္တြင္ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
မေမ့ႏိုင္ေသာေဒသ၊
မေမ့ႏိုင္ေသာျဖစ္ရပ္၊ ေနရာက ရွမ္းအေရွ႕ေတာင္ေပၚေဒသ
မိုင္းယု အ.လ.က ေက်ာင္းေလး၊ တစ္ေန႔ေသာ စာသင္ခ်ိန္၏နံနက္ခင္း။ ေဟ့
.......ကေလးတစ္သိုက္ ညာသံေပးကာ၊ ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္ သို႔ထြက္လာသည္။ ပန္းၿခံတြင္
ပ်ံဝဲေနသည့္ လိပ္ျပာကေလးမ်ားကို လိုက္ဖမ္းၾက သည္။ ဆရာစိုး
႐ံုးခန္းမွထြက္ကာ- "ဟယ္ တင့္တင္ၿပံဳးတို႔၊ ရီရီ ျမတ္တို႔ ကေလးေတြကို မထိန္း
ၾကေတာ့ဘူးလား" ဆရာစိုးေအာ္သံေၾကာင့္ ဆရာမကေလးႏွစ္ဦးက ကေလးမ်ား ကို
ေက်ာင္းခန္းထဲျပန္ထည့္သည္။
"ေနာင္မြန္းက
ပူတာအိုကို ေျခက်င္ ေလွ်ာက္လာတာ သံုးရက္ ၾကာ တယ္။" ကခ်င္ျပည္နယ္
ေနာင္မြန္းမွ ပူတာအိုသို႔ ၇၄ မိုင္ ခရီးကို ၃ ရက္ၾကာ ေျခလ်င္ခရီးႏွင္လာခဲ့
သည့္ အသက္(၇၂)ႏွစ္အရြယ္ လီဆူး တိုင္းရင္းသားႀကီး ဦးထံုဖူးရင္က တုန္ယင္ေနေသာ
အသံျဖင့္ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ သီတဂူ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ သာသနာျပဳ
အဖြဲ႕ ႏွင့္ ထူးေဖာင္ေဒးရွင္းတို႔ ပူးေပါင္း၍ မ်က္စိေဝ ဒနာရွင္မ်ားကို
အခမဲ့ ေဆးကုသ ေပးမည့္ သတင္းကို ၾကားသျဖင့္ အခမဲ့ မ်က္စိစမ္း သပ္ခြင့္ ရေရး
အရြယ္ႏွင့္မမွ် ခရီးရွည္ႏွင္လာရ ျခင္းျဖစ္သည္။