ေယာက်္ားသား

 

(၁)

          မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ညစာစားပြဲတစ္ခုကုိ ေနာက္က်ၿပီး ေရာက္လာတာကုိက ကၽြန္မ ကံဆုိးသြားခဲ႔ၿပီ။ ဝုိင္းတုိင္းမွာလည္း လူကအျပည္႔ျဖစ္ေနတာမုိ႔ လြတ္တဲ႔ဝုိင္းကုိ ဦးေဆာင္ေခၚလာသူကလည္း ကၽြန္မ မိတ္ေဆြပါပဲ။ အဲဒီဝုိင္းထဲမွာလည္း မိန္းမတခ်ိဳ႕ ရွိေနတာမုိ႔ ေခၚလာခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီဝုိင္းမွာပဲ ကုိယ္ မျမင္ခ်င္ဆုံး မ်က္ႏွာတစ္ခုကုိ ေတြ႔လုိက္ရခ်ိန္မွာ ကုိယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံး စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘယ္လုိမွ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ထုိင္လုိက္ရေပမယ္႔ သက္ေသာင္႔သက္သာ မရွိလွ။ ဘာမွလဲ စားခ်င္စိတ္ကုိ မရွိေတာ႔တာ။ အေရးထဲ ဝုိင္းထဲက ကၽြန္မ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က တစ္ဝုိင္းလုံးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေနေသးတယ္။

          ဒါက ဦးမင္းႏုိင္ဦး လုိ႔ ၾကားလုိက္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာကုိ မသိမသာ လႊဲေနလုိက္တယ္။ ဒါကုိလည္း အဲဒီလူ သိမွာပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း သိသိသာသာ ပ်က္ယြင္းသြားတယ္။ ကၽြန္မက စိတ္ထဲ ျမန္ျမန္ ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ ဟန္ကုိယ္႔ဖုိ႔အတြက္ မ်က္ႏွာေျပာင္လွတဲ႔ ထုိလူကေတာ႔ တစ္ဝုိင္းလုံးကုိ သူကပဲ ေလေဖာင္ေဖာင္ စကားေတြနဲ႔ ဦးေဆာင္ထားတယ္။ စကားစကား ေျပာပါမ်ား စကားထဲက ဇာတိျပဆုိသလုိပဲ ဒီလူ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေရၿခံဳစကားေတြ ေျပာေနေပမယ္႔ အထင္ႀကီးစိတ္လည္း မရွိေတာ႔။ တစ္ဖက္လူေတြက သူ႔ရဲ႕စကားေတြထဲက အားနည္းခ်က္၊ ေပ်ာ႔ကြက္ေတြကုိ ရွာေတြ႔သြားတာ မသိဘူး ထင္ပါရဲ႕။

          စကားက ေျပာတုိင္းေကာင္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ေရွးတုန္းက ကထိကဆရာေတာ္ တစ္ပါးက ဆယ္ခြန္းေျပာရမယ္႔ စကား တစ္ခြန္းပဲ ေျပာပါကုိ မွတ္မိရလြယ္ေအာင္ ၁ဝဝ ပုံ ၉၉ ပုံ၊ ၁ဝ ပုံ ၁ ပုံ ဆုိၿပီး မွတ္သားေစခဲ႔တယ္။ ခု ဒီလူေျပာေတာ႔ ၁ဝပုံ ၁ အစား ၁ဝ ပုံ ၃ဝ၊ ၁ဝ ပုံ ၅ဝ ေလာက္ ေျပာေနေတာ႔ ပုိလုိ႔ စိတ္ပ်က္စရာ၊ ကၽြန္မနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိး အေနအထားေပမယ္႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ တစ္ခ်က္ မၾကည္႔။ ေျပာရင္း ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔မွ တံေတြးေတြ စုလာတာကုိ ျမင္ရတာ အဆုိးဆုံးပဲ။ ဒီလူနဲ႔ ဘာေၾကာင္႔မ်ား လာဆုံရတာလဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလဆုိတာ ဘာရွိေသးလုိ႔တုန္း။ သူ႔အသံကုိ မၾကားခ်င္တာနဲ႔ ဝုိင္းကေန အေစာဆုံး ထျပန္လုိက္တယ္။

          အဲဒီလူအေၾကာင္းကုိ တူမေလးဆီက ၾကားဖူးတာ ၾကာခဲ႔ၿပီ။ တူမေလးတုိ႔နဲ႔ ပုဂံဘုရားဖူးမွာ ကားေပၚ ဆုံလာၾကတာ။ ပုဂံဟုိတယ္တည္းေတာ႔လည္း အတူတူျဖစ္ခဲ႔ၿပီး ခင္မင္ၾကရင္း ခရီးစဥ္ေတြမွာ အတူျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ပုဂံဘုရားသမုိင္းေတြ မြတ္မြတ္ေၾက ရွင္းျပႏုိင္လုိ႔ ဂုိက္ေခၚစရာ မလုိဘဲ သူကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး စြယ္ေတာ္ေလးဆူကုိလည္း လုိက္ပုိ႔တယ္။ ေစ်းခ်ိဳထဲမွာ ကုန္စုံဆုိင္ အႀကီးႀကီး ဖြင္႔ၿပီး အိမ္မွာလည္း စတုိင္းဆုိင္ ဖြင္႔ထားသူ။ တူမေလးတုိ႔ အဖြဲ႔ကလည္း သူ႔ကုိ ဆရာတင္ၿပီး အထင္ႀကီး ေလးစားစိတ္ဝင္ၿပီး ဂုဏ္ယူခဲ႔တယ္။ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြမွာလည္း တူမေလးတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ အားတက္သေရာ လုပ္ေဆာင္ရတာအေမာ။

          တူမေလးတုိ႔ မေျပာနဲ႔ ကၽြန္မေတာင္ အစက ၾကားခါစက ယုံၾကည္မိၿပီး ခ်ီးက်ဴးမိေသးတာပဲ။ တူမေလးတုိ႔ အုပ္စုနဲ႔ ေပါင္းမိၿပီး ပရဟိတပြဲေပါင္း မ်ားစြာေတြမွာေတာင္ သူက ပါဝင္ၿပီး ကမကထေတြေတာင္ လုပ္ေပးခဲ႔ေသးတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းထက္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ရွိလုပ္ရပ္ကုိပဲ ပုိစိတ္ဝင္စားတာမုိ႔ ကၽြန္မလည္း သူ႔အရင္အေၾကာင္းေတြကုိ သိပ္မစပ္စုျဖစ္ပါဘူး။ တူမေလးေျပာပုံအရ အလုပ္တစ္ခုအေပၚမွာ အင္မတန္ တက္ၾကြမႈနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါ လႈပ္ရွားတဲ႔သူေပါ႔။ ကၽြန္မဆီကုိေတာင္ ေခၚလာၿပီး မိတ္ဆက္ေပးမလုိ႔တဲ႔။ ကၽြန္မက ေတာ္ပါၿပီ ေခၚမလာခဲ႔ပါနဲ႔။ မိတ္မဆက္ခ်င္ပါဘူးလုိ႔ ကာရံထားမိတာ မွန္သြားတယ္။ ေတာ္ရုံနဲ႔ ခင္မင္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိ၊ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မမွာ ေဘာ္ဒါအေပါင္းအသင္း နည္းတယ္။ အိမ္ထဲေနတာ မ်ားေတာ႔ ဘယ္မွလဲ မသြားျဖစ္၊ ခင္မင္ရင္းစြဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အသစ္ခင္မင္ရမွာဆုိ ပုိလုိ႔ေတာင္ ဝန္ေလးေသးတယ္။ အေဖေရာ၊ အေမေရာ မရွိေတာ႔တဲ႔ တူမေလးအေပၚ ေစာင္႔ေရွာက္ၿပီး အပ်ိဳႀကီးဘဝနဲ႔ ေဇာက္ခ်ၿပီး ႏွစ္ေတြ သက္တမ္းတုိးခဲ႔တာ ၾကာလွပါၿပီ။

          မစြံႏုိင္တဲ႔ ကၽြန္မကုိ အေပါင္းအသင္းတခ်ိဳ႕က ေပါင္းကူးတံတား လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒီလုိႀကီး ေနမသြားပါနဲ႔ဟယ္ကပါေသး၊ ကုိယ္႔ဟာကုိယ္ ေနတာပဲ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ ဘာမွ စိတ္ပူစရာမွ မရွိတာ။ အားကုိရွာတယ္၊ ရွာတယ္နဲ႔ ေျပာေတာ႔သာ လြယ္တာ၊ မိန္းမသားေတြကုိ ေယာက္်ားေတြက ျပန္အားကုိးေနတာ တစ္ပုံႀကီး။ ဘဝလုံၿခံဳမႈရွာတယ္လုိ႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ ကုိယ္ကေတာ႔ လုံၿခံဳခ်င္လုိ႔ပဲ၊ ေယာက္်ားသားေတြကေတာ႔ လုံၿခံဳတဲ႔ မိသားစုအိမ္ထဲကေန ေျခတစ္လွမ္းမက ေျခစုံလုိက္ထြက္ေနၾကသူေတြ အပုံႀကီး။ စကားလွလွနဲ႔ ေဆးေပးမီးယူတဲ႔ ကုိယ္ကသာ ေဆးေပးလုိက္ရတာသာ ရွိၿပီး မိန္းမေတြဘဝ မီးလုိပူတဲ႔ အထုပ္ႀကီး ပုိက္ထားရတာေတြေရာ မရွိလုိ႔လား။

          တူမေလက ခု အရြယ္ေလး ရလာေတာ႔ အေမ႔ကုိယ္စား ေျပာျပရတယ္။ လူငယ္ေတြဆုိေတာ႔ ကုိယ္႔အေပၚ ေကာင္းရင္ ႏွစ္သက္သေဘာက်တတ္ၾကတာပဲေလ။ ကၽြန္မ တူမေလးက လိမၼာပါတယ္။ ဥပေဒ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူေလး။ ျဖဴျဖဴႏုႏု ေဖြးဥေနတဲ႔သူ႔ကုိ ေမြးကတည္းက ကၽြန္မက 'ေဖြးႏုျဖဴ' လုိ႔ နာမည္ေပးခဲ႔တာ။ ဒီကေလးေလးကုိ ကၽြန္မ အစ္မက ခဲရာခဲဆစ္ ရလာခဲ႔တာ။ အိမ္ေထာင္ေရးကံ မေကာင္းခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မ အစ္မဟာ ေသာကေတြၾကားထဲက ဒီကေလးကုိ ရခဲ႔တယ္။ အၾကင္နာေခါင္းပါးတဲ႔ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ ေမတၱာစိတ္မရွိတဲ႔ ဖခင္တစ္ေယာက္ ရုိင္းစုိင္းတဲ႔ ပင္ကုိယ္စိတ္ေတြ ဖုံးၿပီး လိမၼာယဥ္ေက်းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ပ်ားရည္သကာေလာင္းၿပီး ကၽြန္မ အစ္မကုိ အပုိင္ၾကံခဲ႔တယ္။

          အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မိဘလက္ထက္က အေမြရထားတဲ႔ အိမ္ႀကီးရယ္၊ မိဘလက္ထက္ လုပ္ငန္းေတြရယ္က အဲဒီလူရဲ႕စိတ္ကုိ မက္ေမာေစခဲ႔တယ္။ အစ္မက သူ႔ကုိ ယူမယ္လုိ႔ မဆုံးျဖတ္ရေသးပါဘူး။ အေမ႔ကုိ ေခၚတုိင္ပင္တုန္း ရွိေသးတယ္။ အေဖ႔ကုိ ပတ္ဝန္းက်င္ အေၾကာင္းေတြေၾကာင္ သိသြားတယ္။ အေဖ႔နားထဲေရာက္ေအာင္ ေသြးထုိးေပးသူေတြက အဲဒီလူရဲ႕ ဘက္ေတာ္သားေတြ။ ဘြဲ႔ရျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္အကုိင္ေလးလည္း မဆုိးေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံျခားကလည္း ျပန္လာတာ မၾကာေသးေၾကာင္းနဲ႔ လိမၼာေရးျခား ရွိေၾကာင္း၊ ေမာင္ႏွမနည္းေၾကာင္းေတြ လာေျပာေနတာ ကၽြန္မေတာင္ နားညည္းတယ္။

          အေဖကလည္း ဒါမ်ိဳးဆုိ သိပ္ႀကိဳက္။ အိမ္က သမီးေတြကုိ ဟင္းရြက္၊ ကန္စြန္းရြက္လုိ ေယာက္်ားေပးစားခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္ေလ။ ေဘးလူေျပာတဲ႔ စကားေတြကုိ အဟုတ္ထင္လာတယ္။ သမီးအႀကီးကုိ လင္ေပးစားမယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ တစ္အိမ္လုံးမွာ အေဖက အဓိကျဖစ္ေၾကာင္း သိတဲ႔ အဲဒီလူက အေဖ႔ဆီကုိ တုိက္ရုိက္ဝင္၊ အေဖက ေခၚေတြ႔ၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူနဲ႔သေဘာတူတယ္ ျဖစ္ေရာ။ ဟုိဘက္ကေတာင္ ဘာမွမႀကိဳးစားရဘဲ ဇြတ္သေဘာတူေနတဲ႔ အေဖ႔ေၾကာင္႔ စိတ္ပ်က္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အေဖေၾကာင္႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပါပဲ ညားဖုိ႔ရာ ျဖစ္လာေတာ႔တယ္။ အေမကေတာ႔ အရင္ကတည္းက သေဘာမက်ခဲ႔ဘူး။

          အေဖက စကားကုိ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း မေျပာရာကေန အဲဒီလူက ပုိ္ၿပီး မက္သထက္ မက္ေမာလာတယ္။ ဒီတုိက္၊ ဒီၿခံ၊ ဒီလုပ္ငန္းေတြကုိ ခြဲေပးမွာလုိ႔ အေဖ႔ပါးစပ္က ထြက္လုိက္တာနဲ႔ အဲဒီလူက ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ ပုိႀကီးမားလာတယ္။ အဲဒီေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔ ပုိင္ဆုိင္ရမလဲလုိ႔ တြက္ဆခဲ႔တဲ႔ သူ႔ရဲ႕ စရုိက္ဆုိးေတြက တျဖည္းျဖည္း ေပၚလာခဲ႔တယ္။

          အဲဒီလုိ မေပၚခဲ႔ခင္ သတုိ႔သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာဦးည ဇာတ္လမ္းဟာ ခမ္းနားလွပခဲ႔ပါရဲ႕လားလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ေမတၱာစစ္မရွိဘဲ ကၽြန္မ အစ္မနားကုိ အပုိင္ဝင္ေရာက္လာတဲ႔ အဲဒီလူဟာ မဂၤလာကိစၥစစီစဥ္ကတည္းက သူနဲ႔မဆုိင္သလုိဘဲ။ မနက္ျဖန္ မဂၤလာေဆာင္ဆုိ ဒီကေန႔ထိ ဘာျပင္ဆင္မႈမွ မရွိခဲ႔တဲ႔သူ။ အစ္မ မဂၤလာေဆာင္ဟာ အက်ဥ္းရုံးသလုိမ်ိဳး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေသးေသးေလးမွာ ပြဲၿပီးလုိက္ရတယ္။ ေကၽြးဖုိ႔ ဒံေပါက္တစ္မ်ိဳးတည္းကုိပဲ သူတုိ႔ကုိ တာဝန္ယူခုိင္းလုိက္ၿပီး က်န္တာေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ဘက္က မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္ စီစဥ္ခဲ႔ရတယ္။

          မဂၤလာဦးညအျဖစ္ သူတုိ႔သီးသန္႔ခြဲေနတဲ႔ အိမ္ေလးဆီ မသြားခင္ အဲဒီလူ ေပ်ာက္ေနလုိ႔ သူ႔အိမ္လုိက္ေမးေတာ႔ သူ႔ကုိေတြ႔ခ်င္ရင္ အရက္ဆုိင္လုိက္သြားလုိ႔ အေျဖေပးတဲ႔ သူတုိ႔မိသားစုကုိ အံ႔ၾသလြန္းလုိ႔ ပါးစပ္ေတာင္ ဟသြားတယ္။ မတတ္ႏုိင္၊ အရက္ဆုိင္ကုိ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ကားနဲ႔လုိက္ပုိ႔ေတာ႔ အက်ၤ ီေတာင္ မလဲႏုိင္ဘဲ ယမကာဝုိင္းမွာ မူးေနတဲ႔ အဲဒီလူကုိ ေတြ႔ေတာ႔ အစ္မ မ်က္ရည္ဝဲသြားတယ္။ အစ္မကုိ စိတ္မခ်ေပမယ္႔ သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္သြားတဲ႔ အဲဒီလူနား ထုိင္ခုံေနရာ ခ်ေပးခဲ႔ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းမထဘဲ မျပန္ေသးဘဲ အစ္မက သူ႔ေဘးနားထုိင္ၿပီး မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ ေနခဲ႔ရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပန္မလဲ မသိ။ ကၽြန္မ လုိက္ပို႔ေတာ႔ ဆယ္နာရီ။ ဘယ္လုိဆုိင္ကယ္နဲ႔ ျပန္မလဲ။ ၾကည္႔ရတာ အရက္ဂ်ိဳးႀကီးမ်ားလားလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ျပန္ခုိင္းေနတဲ႔ အစ္မကုိ အရက္ဆုိင္မွာ ထားခဲ႔ၿပီး ျပန္ခဲ႔ရတာ စိတ္မေကာင္း။ အေမမ်ားသိရင္ေတာ႔ ရင္က်ိဳးမွာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆုိင္ပဲဆုိင္ေပမယ္႔ မပုိင္ေတာ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက စလုိ႔ အစ္မ ကံဆုိးသြားၿပီလားလို႔ ေတြးမိတဲ႔ အေတြးကုိ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ေအာင္ ေဖ်ာက္လုိက္ရတယ္။

          သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ေလးကုိ ကၽြန္မ သုံးေခါက္ေလာက္သာ ေရာက္ဖူးခဲ႔တယ္။ တုိက္ျမင္႔ျမင္႔ကေန ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးဆီ ေရာက္သြားတာကုိ စိတ္မေကာင္း။ ဒါေပမဲ႔ ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္ခင္ၾကတဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြဆုိရင္ေတာ႔ ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ နိဗၺာန္ဘုံျဖစ္မွာပါလုိ႔ ေတြးမိေသးတယ္။ ျခင္ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ မီးက မရတစ္လွည္႔၊ ရတစ္လွည္႔၊ သူမ်ားသားသမီးကုိ ယူၿပီး တင္႔ေတာင္းတင္႔တယ္ မထားႏုိင္တဲ႔ အဲဒီလူကုိ လုံးဝ အထင္မႀကီးမိ။ အလုပ္ကလည္း ေတာင္လုိလုိ၊ ေျမာက္လုိလုိ။ သူ႔လခ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ကုိ အစ္မ သုံးစြဲရဖုိ႔ ေနေနသာသာ အရက္ဖုိးေတာင္ ေလာက္ခဲ႔မွာ မဟုတ္။

          အပ်င္းႀကီးတဲ႔ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင္႔ေပမယ္႔ တုိးတက္မႈက အႏႈတ္လကၡဏာ ျပၿပီးရင္း ျပရင္း အေမက အစ္မကုိ ေငြလက္သိပ္ထုိး ေပးရတယ္။ ဇနီးမယားအေပၚ တာဝန္မေက်၊ မၾကင္နာတဲ႔အျပင္ ကုိယ္ဝန္ရလာေတာ႔လည္း ဂရုစုိက္ရေကာင္းမွန္း မသိ။ အစ္မ ကုိယ္ဝန္ရလာေတာ႔ ေရာဂါေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဝင္နဲ႔ အေမသြားေနၿပီး ေစာင္႔ေရွာက္ရတယ္။ အတူေနရေတာ႔ အဲဒီလူ ယုတ္မာတာေတြ၊ အေမက ပုိသိလာၿပီး မခံႏုိင္ျဖစ္ ရန္ျဖစ္ စကားမ်ားၾကတယ္။

          ကေလးေမြးမယ္ဆုိေတာ႔ အစ္မက ေရေတြ ေစာေစာသြန္ေတာ႔တာပဲ။ ေဆးရုံေရာက္ေတာ႔ ကေလးကုိ ေမြးဖုိ႔ အားမရွိသလုိ ကေလး ရုန္းကန္အားကလည္း မရွိႏုိင္တာေၾကာင္႔ ခြဲေမြးရမယ္တဲ႔။ ေယာက္်ားလုပ္သူ လက္မွတ္ထုိးရမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ မိန္းမနား မရွိနဲ႔ ေအးစက္ၿပီး ေၾကာက္ေနတဲ႔ အစ္မလက္ေတြကုိ ဆုပ္ကုိင္အားေပးရင္း ခြဲစိတ္ဖုိ႔ ကၽြန္မ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္ရတယ္။ ေန႔ေစ႔၊ လေစ႔ ေမြးေတာ႔မယ္႔ မိန္းမနား အဲဒီလူက မရွိ။ ခြဲခန္းထဲမွာ ေလးဆယ္႔ငါးမိနစ္ၾကာၿပီး အစ္မ ထြက္လာသည္႔တုိင္ အဲဒီလူကုိ မေတြ႔ရ။ အစ္မကလည္း တစ္စက္မွ မေမး။ သူမ်ား ခင္ပြန္းေတြနဲ႔မ်ား ကြာပါ႔။ ေမြးတာ သမီးဦးေလး၊ အျပင္မွာ မုိးေတြက ရြာလုိ႔။ ကေလးကုိ သူနာျပဳေတြက သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးၿပီးခ်ိန္မွာ အဲဒီလူ မုိးကာႀကီး ၿခံဳၿပီးေရာက္လာတယ္။ မိန္းမနဲ႔ကေလးကုိ ၾကည္႔တဲ႔ပုံစံက ရင္ထဲကေန စိတ္ပါစြာ ဝမ္းသာအယ္လဲမႈ မရွိ။ အတုိင္းအတာေလး တစ္ခုပဲ။ အစ္မ မေျပာနဲ႔ ကၽြန္မေတာင္ လုံးဝ အဲဒီလူမ်က္ႏ်ာကုိ ၾကည္႔ခ်င္စိတ္ မရွိေအာင္ ျဖစ္မိတယ္။

          ဒီလုိနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲ ပုဆုိးကၽြတ္၊ ကုိယ္႔အိမ္မွန္းမသိ၊ သူမ်ားအိမ္မွန္းမသိေအာင္ မူးရူးၿပီး ဝင္အိပ္တတ္တဲ႔ သူ႔အေၾကာင္း လူတုိင္း သိလာတယ္။ ရန္ျဖစ္တုိင္း ကၽြန္မ အစ္မကုိ လုံးဝ မခ်စ္ခဲ႔ဘူး၊ နင္႔အေဖ ေပးမယ္႔ ပစၥည္းေတြကုိ မက္လုိ႔ ယူခဲ႔တာလုိ႔ ေျပာေတာ႔တယ္။ ခုေတာ႔ မရလုိ႔ ႀကိတ္မႏုိင္၊ ခဲမရ ျဖစ္ေနတဲ႔ ဘီလူးဇာတ္ထုပ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဖြင္႔၊ အစ္မကုိ ေန႔တုိင္း ႏွိပ္စက္ရန္လုပ္၊ ရုံးေရာက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး အစ္မနဲ႔ ကြဲသြားေတာ႔တယ္။ ဒီမတုိင္ခင္ မိန္းမေတြနဲ႔ ရႈပ္လုိ႔ ေဆးနဲ႔လုပ္ခံထားရတာေတြကုိ အစ္မက ရွမ္းဆရာႀကီးနဲ႔ ကုေပးထားေသးတယ္။ အစ္မေၾကာင္႔ အသက္ရွင္ခြင္႔ရေပမယ္႔ ေက်းဇူးကန္းတဲ႔ အဲဒီလူက ေဖာက္ျပန္ၿမဲပဲ။ ကြဲထားတာေတာင္ ရန္ျဖစ္ရင္း အစ္မကုိ ရုိက္ၿပီး လမ္းဘက္ထြက္သြားတုန္း အုတ္တင္တဲ႔ ကားႀကီးနဲ႔ တုိက္ခံရၿပီး လမ္းမေပၚ ကားခနဲ မရႈမလွ ေသခဲ႔တယ္။ အစ္မက သူ႔အသုဘကုိ ေနာက္ဆုံးလုပ္ေပးလုိက္ေပမယ္႔ မ်က္ရည္တစ္စက္ မက်ခဲ႔ဘူး။ အားလုံးကလည္း အစ္မ ဝဋ္ကၽြတ္သြားတဲ႔အေပၚ ဝမ္းသာၾကတယ္။ အစ္မနဲ႔ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝ ေနာက္ဆက္တြဲမွာေတာ႔ အိမ္ေထာင္သက္အတြင္းမွာ ထိခုိက္ခံစားခဲ႔ရတာေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ အစ္မ ႏွလုံးေရာဂါ ရခဲ႔ၿပီ။ အဲဒီေရာဂါကပဲ အစ္မက ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး ဆုံးသြားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မလက္ထဲကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ အပ္ခဲ႔တဲ႔ တူမေလးဟာ ကၽြန္မ သမီးပါပဲ။

*          *          *

(၂)

          သမီးေလးကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ အမွားအယြင္း တစ္စက္တေလ ရွိသြားမွာကုိ ကၽြန္မ အရမ္းေၾကာက္မိတယ္။ ေယာက္်ားသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ပုိဆုိးတာေပါ႔။ သူက အရြယ္ေလး ရလာေတာ႔ အေပါင္းအသင္းေလးေတြ ထားတတ္လာၿပီ။ အဲဒီလက္ရွိ သူေပါင္းသင္းေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြအေပၚ ကၽြန္မ တစ္စက္ေလးမွ မၾကည္ျဖဴခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မ တူမေလးအေပၚ တစ္ခ်ိန္မွာ မရုိးသားစိတ္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာမွာပဲ။ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ႀကိဳးစားမွာပဲလုိ႔ အၿမဲ သံသယစိတ္ဝင္ေနတယ္။ ဒါကုိ တူမေလးက မႀကိဳက္ဘူး။

          "တီေလးကလည္း ေဖြးတုိ႔က ရုိးရုိးသားသားပါ။ ဘာစိတ္မွ မရွိဘူး။ ေဘာ္ဒါက႑ေတြခ်ည္းပဲ" လုိ႔ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။

          အဲဒီလုိေျပာလည္း ကၽြန္မ မယုံမိဘူး။ သူတုိ႔လုိ အရြယ္ေလးေတြက ပုိဆုိးပါဘိ။ စိတ္ကစား စိတ္ေျပာင္းတာကအစ ျမန္လြန္းလုိ႔။ ခုဆုိရင္ ေဖြးက အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အသားေလးက ေဖြးဥေနသလုိ ကုိယ္လုံးေလးကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ။ ဥပေဒ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကလည္း ဘာေလးဝတ္ဝတ္ လွေနတာဆုိေတာ႔ သူ႔ကုိ ေန႔တုိင္း ၾကည္႔ရင္း ၾကည္႔ရင္း ေတာ္ရုံေကာင္ေလးေတြနဲ႔ တြဲမွာ၊ စိတ္ဝင္စားသြားမွာကုိ ထုိင္ရင္း စိတ္ပူေနမိေတာ႔တာပဲ။ ညေန ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ တသီႀကီး ပါလာတတ္တယ္၊ ဆုိင္ကယ္ အလွျပေနတာလားလုိ႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ တစ္စီးနဲ႔တစ္စီးက အၿပိဳင္ပဲ။ ဒီအေပၚမွာ ေဖြးေလး သာယာသြားမွာကုိလည္း စုိးရိမ္မိတယ္။ သူ႔အေမ ခံစားသြားရတဲ႔ ေဝဒနာဆုိးမ်ိဳး ခံစားမိမွာလည္း စုိးရိမ္မိတယ္။

          ကၽြန္မက စိတ္ပူေနသေလာက္ တူမေလးကေတာ႔ အၿမဲတမ္း သြက္လက္လန္းဆန္းေနတာပါပဲ။ ရည္းစားမရွိေသးပါဘူး။ စိတ္ဝင္စားရင္ တီေလးကုိ ေျပာမယ္လုိ႔ ေျပာထားတယ္ဆုိေတာ႔ နည္းနည္း စိတ္ခ်ထားတယ္။ အဲဒီလုိ စိတ္ခ်ေနျခင္းကေန ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အားျပင္းျပင္းနဲ႔ မုန္တုိင္းတစ္ခု ဝင္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ဘဝမွာ အဲဒီေန႔ေလာက္ ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူ ေဒါသနဲ႔ နာက်င္တာမရွိခဲ႔။ ေဖြးရဲ႕ ပါးျပင္ဟာ နီရဲၿပီး ေသြးေျခေတာင္ ဥသြားခဲ႔တယ္။ ေဖြးရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တုန္လႈပ္သြားခဲ႔သလဲ။ တအစ္အစ္နဲ႔ အသံေတာင္ မထြက္ႏုိင္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနခဲ႔တယ္။ ေၾကာက္လြန္းတဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔လား၊ လန္႔သြားတာလား မသိ၊ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္လုိ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ေပ်ာ႔ေခြ ေမ႔ေမ်ာသြားခဲ႔တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အသံမာမာေတာင္ မေျပာရက္ခဲ႔တဲ႔ ေဖြးကုိ ကၽြန္မ အဲဒီေန႔က စိတ္ရွိလက္ရွိနဲ႔ ဘယ္ညာပါးကုိ ႏွစ္ခ်က္ အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ရုိက္ခဲ႔မိတယ္။ ေဖြး သိပ္လန္႔သြားမယ္ဆုိတာ သိေပမယ္႔ ကုိယ္႔အရွိန္ကုိ မထိန္းႏုိင္။ ဒီလုိ မထင္မွတ္ဘဲ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင္႔လဲ။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင္႔လဲ…. ေပါ႔။

*          *          *

          (၃)

          ခါတုိင္းလုိပါပဲ ေဖြးက ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီးရင္ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစား၊ သီခ်င္းနားေထာင္၊ တီဗြီၾကည္႔၊ အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ေဖြး ဗုိက္မေကာင္းလုိ႔ ထမင္းမစားေတာ႔ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ကုိ အရိပ္ၾကည္႔သလုိ ၾကည္႔ေနေတာ႔ စိတ္ပူသြားတယ္။ စားတာေတြ မ်ားလာခဲ႔လုိ႔ဆုိေတာ႔ အစာေၾကေဆးေလး တုိက္ထားလုိက္တယ္။ ညက်ေတာ႔ သူ႔အတြက္ ဗုိက္ေကာင္းရင္ စားဖုိ႔ မုန္႔ယူလာေပးရင္း သူ႔အခန္းထဲ ဝင္ခဲ႔တယ္။ သူ႔အခန္းထဲမွာလည္း တီဗြီရွိေနတာမုိ႔ တီဗြီဖြင္႔ၿပီး ၾကည္႔ေနတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ အသံကေတာ႔ သိပ္မၾကားရဘူး။ သူ႔ခုတင္ ေျခရင္းနားကေန ခုတင္ေပၚထုိင္ရင္း ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေဖြးရဲ႕ မ်က္လုံးရွိရာကုိ ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ကၽြန္မလက္ထဲက မုန္႔ေတြ ျပဳတ္က်သြားခဲ႔တယ္။

          "ေဖြး"

          ကၽြန္မ ေအာ္သံေၾကာင္႔ ေဖြးကလည္း တုန္လႈပ္ၿပီး လက္ထဲက ရီမုတ္ေလး လြတ္က်သြားတယ္။

          "ေဖြး… နင္… နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ေနတာေပါ႔ ဟုတ္လား"

          ကၽြန္မ သူ႔ပခုံးေတြကုိ ကုိင္လႈပ္ရင္း ေမးမိတယ္။

          "ဟင္ ေဖြး… နင္ ဒီလုိကားမ်ိဳးေတြေတာင္ ၾကည္႔တတ္ေနၿပီေပါ႔"

          "မဟုတ္ဘူး တီေလး"

          "ငါ႔မွာေတာ႔ နင္႔ကုိ ကေလးလုိ႔ပဲ ျမင္ထားတာ… ကဲ…"

          ေဒါသစိတ္ရဲ႕ အဟုန္ျပင္းထန္မႈက ကၽြန္မလက္ေတြ ေလထဲ ေျမာက္တက္ၿပီး ေဖြးရဲ႕ ပါးျပင္ဆီ ဆက္တုိက္ က်ေရာက္သြားတယ္။

          ဆံပင္ေတြ ဝဲလြင္႔သြားေအာင္ ကၽြန္မ ရုိက္လုိက္မိတယ္။

          တီဗြီကုိလည္း ဖန္ခြက္နဲ႔ ဆြဲေပါက္လုိက္တာ ကြဲသြားတယ္။

          တစ္ခဏအတြင္း ကၽြန္မတုိ႔ၾကား ၿငိမ္သက္ေနတဲ႔ ေရအလ်ဥ္ဟာ မုန္တုိင္းက်သြားသလုိပဲ။

          ဒီ႔ေနာက္ပုိင္း ေဖြး သတိလစ္သြားၿပီး ေဆးရုံပုိ႔လုိက္ရတယ္။

          သတိေမ႔ေနစဥ္မွာ သမီးေလး ေဖြးရဲ႕ ပါးေလးနီျမန္းေနတာ ေတြ႔ရေတာ႔ စိတ္မေကာင္းစြာ ငုိမိတယ္။ ကၽြန္မ တကယ္ဆုိ ဒီေလာက္ထိ ဗေလာင္ဆူသြားဖုိ႔ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္မကပဲ ရုတ္တရက္ဆုိေတာ႔ လန္႔သြားတာလား၊ စိတ္ပူသြားတာလား အားလုံး ေရာေထြးသြားတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ သတိျပန္မရခဲ႔တဲ႔ ေဖြးကုိ သနားမိသလုိ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ အျပစ္တင္မိတယ္။ ေဖြး ေဆးရုံတင္ရတယ္ဆုိေတာ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ပူၿပီး လုိက္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ မ်က္ႏွာေလးေတြမွာ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းကုိ စိတ္ပူေနတာ အထင္းသား၊ အားလုံးကလည္း ဂရုစုိက္ၾကတယ္။ ညလည္း ေစာင္႔ေပးမယ္႔သူေတြ ျပည္႔ေနတယ္။ အစားအေသာက္အစ ဘာမွ ကၽြန္မ မစီစဥ္ရဘူး။ ဘာပဲလုိလုိ သူတုိ႔ပဲ ေျပးလုိက္လႊားလုိက္ အလုပ္ရႈပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ေဖြးေလးအေပၚ အျဖဴထည္စိတ္နဲ႔ ေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔ၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းစိတ္ဓာတ္ကုိ ကၽြန္မ ျမင္လာခဲ႔တယ္။

          ေဖြး သတိရလာေတာ႔ သူ႔နားမွာ ဝုိင္းအုံေနၾကတယ္။ ကၽြန္မ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းသာခဲ႔ရတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေမးကုိ အားနည္းလုိ႔ ျဖစ္သြားတာ ေနမွာလုိ႔ ေဖြး က အေျဖျပန္ေပးခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်တာျမင္ေတာ႔ ေဖြးက ကၽြန္မလက္ကုိ လာဆုပ္ကုိင္ေပးတယ္။ ကၽြန္မေၾကာင္႔ ခုလုိျဖစ္သြားတဲ႔ သမီးအေပၚမွာ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔ျဖစ္ျဖစ္ ေဖြးကုိ ခြင္႔လႊတ္ေတာ႔မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္မိတယ္။ တကယ္လုိ႔ သမီးမွာ ခ်စ္သူရွိခဲ႔ရင္လည္း ကၽြန္မ သေဘာတူ ၾကည္ျဖဴေပးဖုိ႔ပဲ ရွိပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေမ႔လုိက္ၿပီး မနက္ျဖန္ေတြဟာ အသစ္ျဖစ္ေစရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္တယ္။ အတိတ္အေၾကာင္းကုိလည္း ျပန္မသြားေတာ႔၊ ေဖြး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စုိးလွတယ္။ ေဖြး ေသာကဝန္ထမ္းထားရမွာကုိ ကၽြန္မ ပုိၿပီးမခံစားႏုိင္။ ဒါေၾကာင္႔ ေဖြး ဘာပဲေျပာလာ ေျပာလာ ကၽြန္မဘက္က အေလွ်ာ႔ေပးဖုိ႔ စဥ္းစားထားခဲ႔တယ္။

          ဒီၾကားထဲ ေဖြးနဲ႔ ကၽြန္မ ပုံမွန္ေန႔ရက္ေတြရေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။ ေဆးရုံကဆင္းၿပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ေဖြးက စီဒီအလြတ္ေခြေလး တစ္ခုယူၿပီး ကၽြန္မ အခန္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ ေဖြး မ်က္ႏွာေလးကုိ ၾကည္႔ရတာ တစ္မ်ိဳးပဲ။

          "တီေလး၊ တီေလးနဲ႔ သမီးၾကား ဂယက္ထသြားေအာင္ ျဖစ္သြားတာ ဒီအေခြေၾကာင္႔ပဲ။ သမီး တီေလးကုိ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က သမီးလည္း လန္႔ၿပီး အံ႔အားသင္႔ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ တီေလး ဝင္လာတာ။ သမီး ဒီအေခြကုိ ဦးမင္းႏုိင္ဦးဆီက ရခဲ႔တာပါ။ အဲဒီေန႔က သူနဲ႔သမီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ျဖစ္တယ္။ သမီးကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီေက်ာင္းနားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ခ်ိန္းတယ္။ သမီးက အေခြေတြ ႀကိဳက္တယ္။ မိန္းမဇာတ္လုိက္၊ ဇာတ္လမ္းကား၊ စုံေထာက္ကားေတြ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ ယူလာတာဆုိၿပီး သမီးကုိ ဒီအေခြေပးလုိက္တာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔ေတာ႔ မဟုတ္မဟတ္ အေခြႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သမီးလည္း အံ႔ၾသေနတုန္း တီေလး ေရာက္လာေတာ႔ သမီးကုိ အထင္လြဲသြားတာေပါ႔။ ဒီလုိ အေခြမ်ိဳးႀကီး သမီးကုိ ေပးလုိက္တာ အဲဒီလူ ဘာသေဘာလဲ။ သမီး အရမ္း စိတ္ဆုိးတယ္ တီေလး"

          "သမီး အဲဒီလူနဲ႔ သမီး မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း မလုပ္နဲ႔ေတာ႔၊ သမီးအေပၚ မရုိးသားစိတ္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္တဲ႔လူ"

          "ေဖြးကုိ အဲဒီလူ အထင္ေသးတာလား တီေလး"

          "သမီး စိတ္ကုိ စမ္းတာလည္း ပါမွာေပါ႔။ သူ ေတြ႔ဖူးတဲ႔ မိန္းမေတြလုိမ်ား မွတ္ေနလား၊ ဒီလူ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္႔အတန္းနိမ္႔တာပဲ။ ေဖြးက ခုမွ ေက်ာင္းသူေလး၊ ဘာမွနားမလည္၊ ပါးမလည္ေလးဆုိၿပီး အကဲစမ္းၾကည္႔တဲ႔သေဘာလုိ႔ တီေလး ယူဆတယ္။ သူ စည္းရုံးေရး ဆင္းတဲ႔အထဲမွာ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြလည္း ပါေကာင္း ပါသြားႏုိင္တယ္။ တီေလး အုပ္ထိန္းေနတဲ႔ သမီးကုိ လာစမ္းလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ သမီး အဲဒီအေခြကုိ တီေလးေပး၊ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ႔ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ တီေလးေပး"

          "ဟုတ္ ဝ၉+++++"

          ေဖြးဆီက ဖုန္းနံပါတ္ရၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆက္လုိက္တယ္။ ေဖြး အေဒၚလုိ႔ပဲ မိတ္ဆက္ၿပီး ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ခ်ိန္းလုိက္တယ္။ ေဖြးကေတာ႔ သြားခါနီး အဲဒီလုိ အဆင္႔နိမ္႔တဲ႔လူနဲ႔ ရန္ေတာ႔ မျဖစ္နဲ႔ေနာ္တဲ႔။ မွာလုိက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မ သိသေလာက္ေတာ႔ အဲဒီလူဆီမွာ သမီးတစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သမီးကလည္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ။ ေကာ္ဖီဆုိင္ေရာက္ေတာ႔ အဲဒီလူေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္မက တမင္ ငါးမိနစ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ထြက္လာခဲ႔တာ။

          သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔မွ မလုိ္က အျဖဴစပုိ႔ရွပ္ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ားနဲ႔ ျမင္ရတာနဲ႔ ေအာ္ဂလီဆန္လာတယ္။ သူကမ်ား အစြမ္းကုန္ ၿပံဳးျပလုိ႔။ သူ႔ေရွ႕မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ကၽြန္မက မမွာေတာ႔မယ္႔ဟန္နဲ႔ စားပြဲထုိးေလးကုိ လက္ကာျပလုိက္တယ္။

          "ကၽြန္မက ေဖြး အေဒၚပါ"

          "ဟုတ္ကဲ႔ ခင္ဗ်၊ ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ေဖြးက အၿမဲေျပာတဲ႔အထဲ သူ႔အေဒၚ အေၾကာင္း အၿမဲပါတယ္"

ကၽြန္မ စိတ္တုိမိတယ္။ ေဖြးနဲ႔ သူနဲ႔ကပဲ အၿမဲေတြ႔ေနသလုိ။

"ဘာကိစၥမ်ား ရွိလုိ႔လဲ မသိဘူးေနာ္"

"ေျပာမွာပါ ကၽြန္မက ရွင္နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ဖုိ႔ လာတာမဟုတ္ဘူး"

"ဗ်ာ"

"ဟုတ္တယ္၊ ရွင္႔ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ မိတ္ေဆြျဖစ္ဖုိ႔ မရည္ရြယ္ဘူး။ ခုပုိေသခ်ာသြားၿပီ။ ကၽြန္မ ပုိးေမြးသလုိ ေမြးထားတဲ႔ တူမေလးဟာ ကၽြန္မ သမီးပဲ။ သူဟာ ခုအရြယ္မွာ ေက်ာင္းသူ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ရွင္တုိ႔လုိ သက္တမ္းရင္႔ေရာ္ေနတဲ႔ ေၾကာင္အုိေတြရဲ႕ အစာရွာရမယ္႔ သူေတြ မဟုတ္ဘူး"

"ေနပါဦး ခင္ဗ်ား ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"

"ဒီမွာ ရွင္ ေဖြးကုိ ေပးခဲ႔တဲ႔ ဒီအေခြက ဘာသေဘာလဲ။ ရွင္ ေဖြးလုိ မိန္းကေလးကုိ ဘယ္လုိအမ်ိဳးအစား မွတ္ေနလုိ႔လဲ။ ကၽြန္မ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ သူ ေနရတာပါ။ ရွင္႔ အေခြေပၚမွာ ရွင္႔လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားသလုိ 'မိန္းမဇာတ္ၾကမ္းအက္ရွင္' ကား ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဒီအေခြကုိ ရွင္႔သမီး အပ်ိဳေပါက္လည္း ႀကိဳက္မွာပဲ။ ရွင္႔သမီးကုိပဲ အစအဆုံး ေပးၾကည္႔လုိက္ပါ။ အဲဒါ ရွင္႔အတြက္ ပုိၿပီး သစၥာရွိလိမ္႔မယ္"

ဒီကိစၥရဲ႕ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္မ ေဖြးဖုန္းေတြကုိလည္း စစ္ရေတာ႔တယ္။ ဖုန္း Message ေလးေတာင္ ဖြင္႔ရမွာ ပ်င္းတဲ႔ ေဖြးကေတာ႔ ဘာမွ မသိရွာဘူး။

ကၽြန္မ ရွင္႔ရဲ႕ Message တခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႔တယ္။ အဲဒီလုိ ယုတ္မာ ရုိင္းစုိင္းတဲ႔ Sex ဆန္တဲ႔ စကားလုံးေတြကုိ ရွင္႔သမီးဖုန္းထဲ ျပန္ပို႔ေပးလုိက္ပါ။ ကၽြန္မတုိ႔အေပၚ ရုိင္းရင္ ကၽြန္မတုိ႔ကလည္း ျပန္တုံ႔ျပန္ရမွာပဲ။ ရွင္ဟာ အေရၿခံဳထားတဲ႔ မုဆုိးတစ္ေယာက္လုိပဲ။ ေကာင္းတဲ႔ မုဆုိးေတြရွိရင္ေတာင္ ႏႈိင္းရတာ မုဆုိးသိကၡာ က်ေသးတယ္။ ရွင္တုိ႔လုိ ေယာက္်ားသားေတြ မ်ားမ်ားရွိေလ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီး ပ်က္စီးေလ ျဖစ္မွာပဲ။ ရွင္ကုိ ေနာက္ဆုံး ေျပာလုိက္မယ္။ ေဖြး အပါအဝင္ ကၽြန္မတုိ႔ အသုိင္းအဝုိင္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ လာမပတ္သက္ပါနဲ႔။ ရွင္႔ဟာရွင္ ပုိက္ဆံေတြ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာ၊ ခ်မ္းသာ ဦးေႏွာက္ အေတြးအေခၚ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ ဥာဏ္ပညာ ဗဟုသုတဘယ္ေလာက္ရွိရွိ စိတ္ရင္းစိတ္ထား မျဖဴစင္တဲ႔သူဟာ အလကားပဲ။ လူသိမ္၊ လူမႊားပဲ။ ေဖြးေလးအတြက္ေတာ႔ ေယာက္်ားသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သင္ခန္းစာ ေကာင္းေကာင္းရလုိက္ပါတယ္။ ေဖြးတင္မကပါဘူး။ ျမန္မာစာကုိ ဖတ္ႏုိင္တဲ႔ ျမန္မာျပည္ တစ္နံတစ္လ်ားက မိန္းကေလးေတြအတြက္ ရွင္႔လုိ ေယာက္်ားသားေတြ ရွိတဲ႔အေၾကာင္း ကၽြန္မ စာတစ္ပုဒ္ေတာ႔ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေရးရဦးမယ္။

"ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ"

"စာေရးဆရာမပဲ"

ကၽြန္မ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဝုန္းခနဲ အသံျမည္ေအာင္ ထုိင္ခုံက ထလုိက္ရင္း ေဒါက္ဖိနပ္သံျမည္ေအာင္ တမင္ပဲ ကားဆီေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ဒီကိစၥေတြကုိ သုိသိပ္ထားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေဖြးလုိ အရြယ္လွလွ ဘာမွမသိေသးတဲ႔ အရုိင္းေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတုိ႔လုိ လူေတြေၾကာင္႔ ႏြံထန္တဲ႔ ျမစ္တဲ အမွတ္တမဲ႔နဲ႔ က်မသြားေစခ်င္ဘူး။

ေဖြးေရ… ကံေကာင္းသြားပါတယ္။ ဒီလုိကိစၥသာ မျဖစ္ခဲ႔ရင္ တီေလးတုိ႔ ဒီလူ႔အေၾကာင္းကုိ ဘာမွ သိခဲ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မျမင္ခ်င္တဲ႔ မ်က္ႏွာေတြဆုိတာ ဒီလုိပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိပ္တုိက္ကုိ ဆုံမိတတ္တယ္။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ ကုိယ္႔ဘက္က အရႈံးမရွိဘဲ လိပ္ျပာလုံဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးတာပါ။

ေမေမရွိတုန္းက မၾကာခဏ ေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ 'ေယာက္်ားသား ဆုိတာ' ဆုိၿပီး ေမေမ႔အသံေတြကုိ ကားေမာင္းရင္း ျပန္ၾကားေယာင္မိေတာ႔တယ္။

ေခ်ာအိမာန္ (မႏၱေလး)

ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ရသစုံ မဂၢဇင္း

အတြဲ(၂၈)၊ အမွတ္(၉)၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂ဝ၁၂