မေမ့ႏိုင္ေသာေဒသ၊
မေမ့ႏိုင္ေသာျဖစ္ရပ္၊ ေနရာက ရွမ္းအေရွ႕ေတာင္ေပၚေဒသ
မိုင္းယု အ.လ.က ေက်ာင္းေလး၊ တစ္ေန႔ေသာ စာသင္ခ်ိန္၏နံနက္ခင္း။ ေဟ့
.......ကေလးတစ္သိုက္ ညာသံေပးကာ၊ ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္ သို႔ထြက္လာသည္။ ပန္းၿခံတြင္
ပ်ံဝဲေနသည့္ လိပ္ျပာကေလးမ်ားကို လိုက္ဖမ္းၾက သည္။ ဆရာစိုး
႐ံုးခန္းမွထြက္ကာ- "ဟယ္ တင့္တင္ၿပံဳးတို႔၊ ရီရီ ျမတ္တို႔ ကေလးေတြကို မထိန္း
ၾကေတာ့ဘူးလား" ဆရာစိုးေအာ္သံေၾကာင့္ ဆရာမကေလးႏွစ္ဦးက ကေလးမ်ား ကို
ေက်ာင္းခန္းထဲျပန္ထည့္သည္။သည္ပန္းေပါင္းစံု ဥယ်ာဥ္ကေလးကို သည္ေက်ာင္းေလး ႏွင့္အတူ ဆရာစိုး တည္ေထာင္ခဲ့ရသည္။ ကေလးေတြက လိပ္ျပာဖမ္းရင္း ပန္းပင္ေတြနင္းေခြ် သြားမွာစိုးရိမ္သည္။ ကေလးေတြက လိရွမ္း၊ အာခါ၊ လားဟူ၊ လြယ္လ၊ ဗမာစသည့္ တိုင္းရင္းသားေလးေတြ။ သည္ေက်ာင္း မွာ ပညာရည္ႏို႔ေသာက္စို႔ သလို လိပ္ျပာေလးေတြလည္း ပန္းပြင့္ ေတြမွာနားပါေစ၊ ဒါက သဘာဝ အလွတရား၊ ဒါအျဖင့္ အက်ိဳး တရားက ေက်ာင္းေဘးမွာရွိတဲ့ သူတို႔မိဘေတြရဲ႕ ႏွမ္းခင္းေတြကို လိပ္ျပာေလးေတြက ဝတ္မႈန္ကူး ေပးဦးမယ္ေလ။ ဆရာစိုးက ကေလးေတြကိုခ်စ္သလို ဥယ်ာဥ္ ရဲ႕အလွကို ျဖည့္ဆည္းေပးသည့္ လိပ္ျပာေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္ ပါသည္။
----------------
"အိေပါ့က်န္"
"ဗ်ာ ဆရာလံု"
"ဟိုပန္းၿခံထဲမွာ လိပ္ျပာ လိုက္ဖမ္းေနတဲ့ကေလးထြားထြား ႀကီးကိုေခၚေပးပါ"
အိေပါ့က်န္သည္ ေသာက္ေရအိုးစင္မ်ားကို ေရျဖည့္ေနရာ မွ ပန္းၿခံထဲတြင္ လိပ္ျပာဖမ္းေနေသာ ကေလးထြားထြားႀကီးကို လက္ဆြဲ၍ ႐ံုးခန္းသို႔ေခၚလာ သည္။ သည္ကေလးေတြ 'လိပ္ ျပာမဖမ္းရ'ဟုတားျမစ္ထားပါ လ်က္.........
ဆရာစိုးသည္ ႐ံုးခန္းေထာင့္က ႀကိမ္လံုးကိုလွမ္းယူၿပီး လက္တြင္ခ်ိန္ဆေနမိသည္။ သည္အခ်ိန္တြင္ ကေလးႀကီးက ဆရာစိုးေရွ႕တြင္ ငူငူႀကီး ရပ္ေန သည္။ မ်က္ႏွာက ငိုမဲမဲ့။
"လုက်ိဳင္း မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ''
"အိုက္စိုင္း''
"ဘယ္သူ႔အတန္းကလဲ"
"ဆရာမ အီရြန္ရြက္"ဟု ဆိုကာ၊ အသံကဆက္မထြက္၊ မၾကာမီ ဆရာမေလးအီရွန္ရြက္ ေရာက္လာသည္။
"သမီး သည္အိုက္စိုင္းက ညည္းအတန္းကဆိုပဲ။ သည္ ကေလးက ဘာျပဳလို႔လိပ္ျပာ ေတြလိုက္ဖမ္းေနရတာလဲ၊ ဒါ ေက်ာင္းခ်ိန္ေလ၊ ညည္းမဆံုးမ ဘူးလား"
"ဆံုးမပါတယ္ဆရာလံု၊ ဒါ ေပမယ့္ သည္ေဒသမွာက လိပ္ျပာေတြ႕ အဖိုးတန္တယ္ေလ"
"ရွင္းေအာင္ေျပာစမ္းပါဦး"
"သည္လို ဆရာလံုရဲ႕ လိပ္ျပာေတြဖမ္းလို႔ရရင္ ရြာအေရွ႕ကမ္းနားက အီမယ့္ဘိုးလာထံကို သြားေရာင္းလို႔ရတယ္။ အေကာင္ေသးရင္ တ႐ုတ္ေငြႏွစ္ယြမ္၊ အေကာင္ႀကီးရင္ သံုးယြမ္ရတယ္။ သံုးယြမ္ဆိုရင္ ဆန္ၿပီဝက္ရၿပီ ဆရာလံုရဲ႕"
"ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ အိမယ္ဘိုးလာက သည္လိပ္ျပာေတြကို ဝယ္ၿပီးဘာလုပ္သလဲ"
"သည္လိပ္ျပာေတြရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ကို ေဆးထိုးၿပီးမပုတ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စုၿပီးတ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကို သြားေရာင္းတယ္။ သည္ေဆးရည္ထိုးထားတဲ့ လိပ္ျပာေတြကို တ႐ုတ္ေတြက ပရိေဘာဂအလွဆင္ရာမွာ သံုးတယ္လို႔ သမီးသိရတယ္"
ဆရာစိုးသေဘာေပါက္ေလၿပီ။ "သည္ကေလးရဲ႕ အေျခအေနကေရာကြယ့္"
"သည္အိုက္စိုင္းကေလး အေဖက မႏွစ္ကလယ္လုပ္ရင္း ပိုးထိတယ္။ ယခုလိုေဆး႐ံုေတြ ဘာေတြမရွိေတာ့ ဆံုးသြားတာေပါ့။ သူ႔အေမ မုဆိုးမနဲ႔အတူ၊ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရြာအေနာက္ပိုင္းမွာေနတယ္ေလ"
ဆရာစိုး အိုက္စိုင္းမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ အိုက္စိုင္း မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား သူ႔ပါးျပင္ေပၚသို႔ က်ဆင္းလာသည္။ ဆရာစိုးလက္ ထဲမွ ႀကိမ္လံုးက မည္သို႔လြတ္က်သြားသည္မသိ။ သည္ေနာက္ ဆရာစိုးက အိုက္စိုင္းကိုသိမ္ေမြ႕ ညင္သာစြာ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိသည္။
"ဆရာလံု သားကိုမ႐ိုက္ ေတာ့ပါဘူးကြယ္"
ဆရာလံု=ဆရာႀကီး
အိေပါ့=အေဖ
အိမယ္=အေမ
လုက်ိဳင္း=သား
သန္းစိုးေအာင္
- 19 October 2012 |
- By SHADE Journal
No comments:
Post a Comment